باد آمد و توت‌ها به زمین افتادند

دسته: تحلیل
نویسنده: یعقوب رسولی
1403/04/17
12:07 ب.ظ
بازدید: 26

پایگاه خبری تحلیلی روایت : آنگاه که هندوکش سایه حضورش را بر زمین محکم کردi و دیواری برای محافظت ایجاد کردT آفتاب نیز بر جغرافیا تابید، آب از دره‌ها پایین آمدند و رودهای خروشان جاری گشت. هنوز زمین گل و گیاه را ندیده بود و چمنزارها تازه به وجود آمدند. چمن‌زاران با روییدن گل لالهT درس‌های بزرگی آموختند. گل‌ها به بوستان‌ها رسیدند و بوستان‌ها به گلستان‌ها مبدل گشتند. اینجا بود که درختان اکاسی، کاج، سپیدار، سیب و توت قامت افراشتند و میوه های دیگر را در سایه آرامش حضور به خوش‌آمدگویی نشستند. یک قطعه‌ای از بهشت روی زمین، جغرافیای سبز شقایق و «نماد اوج سرتیران خاور» به وجود آمد؛ آنجا را گفتند« شمالی جان».

آنگاه که هندوکش سایه حضورش را بر زمین محکم کرد و دیواری برای محافظت ایجاد کرد آفتاب نیز بر جغرافیا تابید، آب از دره‌ها پایین آمدند و رودهای خروشان جاری گشت. هنوز زمین گل و گیاه را ندیده بود و چمنزارها تازه به وجود آمدند. چمن‌زاران با روییدن گل لاله درس‌های بزرگی آموختند. گل‌ها به بوستان‌ها رسیدند و بوستان‌ها به گلستان‌ها مبدل گشتند. اینجا بود که درختان اکاسی، کاج، سپیدار، سیب و توت قامت افراشتند و میوه های دیگر را در سایه آرامش حضور به خوش‌آمدگویی نشستند. یک قطعه‌ای از بهشت روی زمین، جغرافیای سبز شقایق و «نماد اوج سرتیران خاور» به وجود آمد؛ آنجا را گفتند« شمالی جان».

همانگونه که فصل‌ها رنگ می‌بازند، این جغرافیا در فصل‌ها رنگ می‌گیرد. بهار در دل کوهپایه‌های آن، ارغوانی‌ست. جوش و خروش و شادی و مستی به بار می‌آورد. در کنار آن، رنگ سبز و تازه جوان شده این دیار، به شدت قابل دیدن و بوییدن و باعث لذت بردن است. تابستان باد‌های تندی را به وجود می‌آورند، فقط لذت این بادها آن وقت احساس می‌شود که در زیر درختان سپیدار نشسته باشید و به تصادم برگ روی برگ، شاخه به شاخه و درخت به درخت گوش فرا دهید. یا با «جولی» بزرگ زیر درختان توت، با تنی چند از خانواده و دوستان قرار گیرید و با یک ضربه نه‌چندان محکم، بارش هزاران دانه‌ی توت را به تماشا بنشینید و سپس با دوغ سرد وطنی میل کنید. آب هم در دل رودخانه‌های این دیار غلیان و جوشان به هر سو می‌رود و هزاران فرآورده دیگر نیز طعم‌های متفاوت درختی به چاشنی حضور تان، پیشکش می‌کند. پاییز نیز، فصل ورق‌های عاشقانه این باغ است و هر برگ که از شاخه فرو می‌ریزد به عالمی از برگ‌های دیگر، پیوند می‌خورند و فقط پای دوتا عاشق می‌تواند روی آنها گام های بلند بگذارد. زمستان نیز زیبایی خودش را دارد. فصلی که عروسانه سفر می‌کند و هر سال یکبار به این سرزمین لشکر می‌کشد. لشکر سپیدی که از هر کین و کدورت، نفرت دارد و هرچند سرد اما آینده نگر و نگاه نغز دارد.

همچنین بخوانید: چه‌ کسانی از تشکیل حکومت‌ فراگیر در افغانستان می‌هراسند؟

شمالی به راستی که سرزمین گل و گندم است. سرزمین توت و انگور، سرزمین سیب و شفتالو، دیار میوه های متفاوت، جغرافیای سبزی که دهاقینِ کمر بسته به کشت و کار دارد. سال‌های درازی است که در فصل‌های متفاوت، مردمان این دیار مهمان پرور، میزبان هزاران همشهری و هم‌دیاری خویش هستند. گاه در فصل میوه‌های درختی و گاه در سبز لگد و گاهی هم در مجالس عارفانه و شاعرانه میزبان هستند. انسان‌های بی‌شماری در فصل‌های گوناگون به این سرزمین آمده‌اند/می‌آیند. خاطرات خوب و شیرین، با چاشنی غذاها و میوه‌های سنتی این مناطق نیز چشیده‌اند. رویدادهای جشنواره‌های توت، اما در این میان، همواره پر جنب‌وجوش ترین اتفاق‌های خوب در میان تمامی جشنواره های این سرزمین هستند.

در سال‌های آرامش و روزهای که هنوز تفنگ بر قلم نشانه نگرفته بود و درب مکاتب بر روی همه باز بود و شادی و شادمانی روی هر سفره‌ای از سرزمین ما، چیره‌گشته بود و هنوز خبر از زندان و زنجیر در پای هنر و هنرمند، شاعر و نقاش، خبرنگار و فعال مدنی و خبری از ضرب و شتم انسان‌های آزاد به دلیل پوشش‌های اختیاری و آزادی های فکری و سیاسی و مدنی نبود؛ جشنواره های متعدد توت در این سرزمین برگزار می‌گردید. گاه دولتی‌ها، برای گفتمان های سیاسی شان، از توت استفاده می‌کردند و گاه دیگر نیز، شاعران، نویسندگان، فعالین اجتماعی و فرهنگی برای جشن و تازه ساختن خاطرات خویش، در کنار هم برای سرود و شعر و رفع دلتنگی به این جشنواره‌ها، رنگ و بوی متفاوت می‌بخشیدند.

اکنون که زنجیر زیاد است و پای هرچیزی ریشه کرده‌است؛ از آدم تا درخت از زمین تا زمان و در تمامی جغرافیایی سبز، سایه شوم و سیاهی و تباهی دامن انداخته است. چند سالی است که خبر از این جشنواره‌های توت، به آن‌صورت که در گذشته‌های نه چندان دور به چشم می‌خورد؛ نیست. اکنون دیگر خبر از شادمانی و لبخند، شعر و سرود، ترانه و هنر در وطن نیست. اکنون جای همه را تفنگ و ترور و تزویر گرفته است و حتا صحبت به زبان مادری جرم پنداشته می‌شود. فصل جشنواره های حضوری با حضور زنان راست قامت، ایستاده و شاعران دلباخته دیگر به چشم نمی‌خورد.

همچنین بخوانید: کامچی‌بیک تاشیف گفته تهدیدات شمال افغانستان نیازمند توجه ویژه است

پایگاه خبری و تحلیلی روایت بر آن شد، تا نخستین جشنواره فرهنگی توت شمالی را به صورت مجازی برگزار کند. این جشنواره هرچند با حضور تعدادی محدودی از شاعران برگزار گردید اما آنچه مهم بود؛ نفس برنامه و پایه‌گذاری یک راهکار جدیدی از نه گفتن در برابر آنانی که قطعا دوست ندارند چنین جشنواره‌های در سرزمین ما حتا به صورت مجازی اتفاق افتد. نخستین جشنواره توت شمالی با گفتار خاطرات و گذشته این جشنواره از زبان شاعر و نویسنده سرزمین شمالی آقای عایل شبروز به همراه بود. پس از او، شاعران دیگر، غزل، دوبیتی، رباعی و گونه‌های متفاوتی از شعرهای شان را به دکلمه گرفتند.

بهرام هیمه، اهل الدین بحری، صفت دانش، عبدالسلام پاییز و عایل شبروز شاعرانی بودند که در این برنامه به سخنرانی و شعرخوانی پرداختند

نوشته های مرتبط :