زمانی که کتابهای کلامی، فقهی، فکری و … را میخوانم، یا سخنان علمای دینی را در منابر مساجد، مراجع دینی، صنفهای درسی، حوزههای علمی و رسانههای گروهی میشنوم، از این سخنان بوی نفرت و کینه به مشام میرسد و آدم را در مقابل مخالف تند، تیز و عقدهمند میسازد. وقتی که میبینم عالم دینی در کتابش مخالف فکری خودش را بدعتگذار و فاسق میخواند، از فرط تعصب مذهبی این چنین عالمان دینی متعحب میشوم و باخودم می گویم: برتریجویی و خویشتن را صاحب حق مطلق دانستن، زیانهای بسیاری دارد و باعث می گردد آدم به راحتی طرف مقابل را