بدهکاری طالبان به پاکستان و موضع‌گیری معنی‌دار در برابر اخراج مهاجران

دسته: تصاویر
نویسنده: رضا رضایی
1402/08/29
3:25 ب.ظ
بازدید: 20

پایگاه خبری تحلیلی روایت : پس از تصمیم دولت موقت پاکستان مبنی بر اخراج اجباری مهاجرین، هرچند به ظاهر بعضی از مقامات طالبان موضع گرفته اند، ولی این موضع گیری از یک طرف بسیار خفیف و ناهماهنگ و نامناسب بوده است. زیرا طالبان به جای تصمیم اصولی که بتواند پاکستان را تحت فشار قرار دهد، به توصیه‌های اخلاقی اکتفا کرده اند. از سوی هم، این واکنش ها در مقابل دولت موقت پاکستان که هیچ مسئولیتی در آینده سیاسی پاکستان ندارد، اتخاذ شده است. اگر طالبان واقعا صادق می بودند و مسئله مهاجرین برای آنان مهم می بود، از مجرای حقوقی و سیاسی همزمان فشارها را بالای نظامیان پاکستانی وارد می‌کردند.

انوارالحق کاکر، نخست‌‌وزیر پاکستان بار دیگر از ط-البان خواسته است که اعضای تحریک ط-البان پاکستان را «مهار کند یا به پاکستان تحویل بدهد.» او به جیونیوز گفت که بی تفاوتی ط-البان در برابر حملات این گروه بر مردم و نیروهای امنیتی پاکستان را تحمل نخواهند کرد.
این اظهارات آقای کاکر در واکنش به موضع‌گیری ط-البان صورت گرفته است. مقام‌های ط-البان گفته است که حملات تی‌تی‌پی بر نیروهای امنیتی پاکستان ربطی به ط-البان افغانستانی ندارد و باید حکومت پاکستان مشکل خود را با ط-البان پاکستانی حل کند.

البته موضع گیری اخیر نخست‌وزیر پاکستان در حالی صورت می‌گیرد، که این کشور با اخراج اجباری بیش از یک میلیون مهاجر افغانستانی، فشار بالای طالبان را افزایش داده است. اما طالبان بدون توجه به این تصمیم پاکستان به انتقادات سطحی از این کشور اکتفا کرده و واکنش جدی در خور شان نشان نداده اند.
اما پرسش این است که چرا طالبان واکنش جدی در مقابل پاکستان نشان نمی دهد؟

پس از تصمیم دولت موقت پاکستان مبنی بر اخراج اجباری مهاجرین، هرچند به ظاهر بعضی از مقامات طالبان موضع گرفته اند، ولی این موضع گیری از یک طرف بسیار خفیف و ناهماهنگ و نامناسب بوده است. زیرا طالبان به جای تصمیم اصولی که بتواند پاکستان را تحت فشار قرار دهد، به توصیه‌های اخلاقی اکتفا کرده اند. از سوی هم، این واکنش ها در مقابل دولت موقت پاکستان که هیچ مسئولیتی در آینده سیاسی پاکستان ندارد، اتخاذ شده است. اگر طالبان واقعا صادق می بودند و مسئله مهاجرین برای آنان مهم می بود، از مجرای حقوقی و سیاسی همزمان فشارها را بالای نظامیان پاکستانی وارد می‌کردند.

همچنین بخوانید: واگذاری سفارت افغانستان در دهلی نو به طالبان

بدون شک اگر تصمیمی به بزرگی اخراج اجباری و دسته جمعی نزدیک به دو‌میلیون مهاجر، از سوی هر کشوری دیگر بجز پاکستان اتخاذ می‌شد، طالبان از مقامات ارشد تا سرباز عادی و انتحاری این گروه واکنش شدید نشان می‌دادند و شاخه و شانه می‌کشیدند. اما مسئله پاکستان برای طالبان فرق می‌کند. طالبان که خود سرباز پیاده پاکستان هستند، باید به ولی نعمت و صاحب خوان شان احترام بگذارند؛ از همین رو افراد طالبان از رهبر تا عسکر بسیاری ساکت و بعضی‌ها هم فقط به اظهار نظر ظاهری انتقادی نرم، اکتفا کرده‌اند.

از سوی دیگر و از موارد مهم اینکه همه مردم از عوام تا خواص دیگر می‌دانند که طالبان به نظام و استخبارات پاکستان وابستگی دارند. تنیدگی رابطه بین طالبان و پاکستان رابطه دو حاکمیت و کشور نیست. رابطه این دو در واقع رابطه استخباراتی سازمانی و گروه محور است که از ۱۹۹۶ بنا گردیده. پاکستان اگر بخواهد هرکاری با مهاجرین و مردم و جغرافیای افغانستان بکند، برای طالبان هیچ اهمیتی ندارد. آنچه مهم است استحکام رابطه پنهانی استخباراتی و تامین منافع آنی طالبان به عنوان یک گروه نیابتی، نه یک سازمان و حاکمیت که فعلا قدرت را در دست دارند.

نکته دیگر اینکه خانواده‌های مقامات طالبان در پشاور، کراچی و اسلام آباد هنوز زندگی می‌کنند. بدون شک مانند دوران شاهان سابق افغانستان محل اسکان زمستانی طالبان، پشاور، اکوره‌ختک، کراچی و اسلام آباد است و محل بودباش تابستانی این گروه کابل و قندهار و شهرهای افغانستان؛ طالبان هنوز به پاکستان به عنوان آغوش مادر نگاه می‌کنند. رهبران طالبان به این باور که آنان حاکمیت سیاسی را در دست دارند و آینده آنان در جغرافیا و با مردم افغانستان رقم بخورد، باور و اعتماد ندارند. آنان می‌دانند که هر واکنش شدید در مقابل پاکستان می‌تواند دوباره آنان را متلاشی کرده و حاکمیت غیر مشروع کنونی که در دست دارند، دور سازد. از این رو در مقابل هر عمل پاکستان مجبور به مماشات هستند.

همچنین بخوانید: میراث‌های فرهنگی افغانستان و دشمنان آن

ضیاضیایی

نوشته های مرتبط :