استاد ما اکنون چند هزار ساله است؟

دسته: اخبار فضای مجازی, روایت مردمی
نویسنده: تحریریه روایت
1401/12/24
1:35 ب.ظ
بازدید: 4

نام استاد واصف باختری، برای من تداعی‌کننده‌ی در هم تنیدگی دیالکتیکی شعر و سیاست بود. نخستین آشنایی حضوری با استاد در دفتر کار جاودان یاد بدخشی بزرگ اتفاق افتاد. به لطف این مرد عدالت‌خواه و مبارز نستوه با دکتر رازق‌رویین و حیدر لهیب هم آشنا شدم.

«سر سوزن ذوقی» (سهراب سپهری) در شعر و ادبیات فارسی داشتم. برای پرورش این ذوق دستور پیر و مراد ما بدخشی کبیر این بود که از استاد واصف باختری بیاموزم؛ به استادباختری سفارش کرده بودند.

اشعار پراکنده‌ای سروده بودم، آن ها را در مجموعه‌ ای تحت عنوان«نقشی در آبگینه و باران» گرد آوردم. استادم واصف باختری مقدمه‌ی زیبایی نوشتند: شعر لاجورد و لاجورد شعر.

با آن مقدمه دست مرا گرفت و گام به گام راه رفتن آموخت. بر همه‌ی شاعران نوپرداز دهه‌ی پنجاه و شصت به بعد چنین حقی دارد، استاد همه‌ی ما بود و است. شگوفایی این گونه شعر در افغانستان/خراسان مهر مسلمی یاری‌ها و آموزش‌های او را بر جبین دارد. دروازه‌ی دفتر او در اتحادیه‌ی نویسندگان به روی نسل جوان باز بود. آفریده‌ها را می‌خواند، با تواضع، نجابت و ادبی که ویژه‌ی اوست، نقد، تصحیح و رهنمایی می‌کرد؛ مقدمه می‌نوشت، تشویق می‌نمود. نه یک سر و گردن، چندین سر و گردن از همه‌ی استادان شعر و ادبیات کشور ما، که من میشناسم، بالاتر بود. این دانایی‌ی غبطه‌انگیز یکجا بود با مهربانی، فروتنی، پاکی و درستی و راستی کم نظیر.

هر جا جلسه‌ای می‌داشت، درسی و بحثی، کوشش می‌کردیم خود را برسانیم و از محضر پربرکت اش بیاموزیم. برای درک بحور و اوزان شعر فارسی به رهنمایی استاد نیاز داشتیم. خواستم به صورت تطبیقی، شعر به شعر، اوزان و بحور را یاد بگیرم. هدایت شان این بود که با «دیوان کبیر» شروع کنیم چون از تنوع وزنی بی‌مانند در میان همه‌ی متون شعر فارسی برخوردار است. اولین درس را با شرح: ای رستخیز ناگهان ای رحمت بی منتها… آغاز کردیم.

همچنین بخوانید: عبور از دولت‌ قبیله‌محور به‌ دولت‌ ملی

یادم نیست از کی خواندم یا کی نوشتم اما میدانم در باره‌ی جلال آل احمد بود: مردی چونان چون خلاصه‌ی خویش، باریک و بلند، چون واژه‌ی دشوار! شاعری را می‌دیدی خوش‌سیما، متفکر، دانشمند، با حافظه‌ی قدرتمند در آغازین فصل‌های میانه‌ی عمر پربرکت.

باری یکجا با استاد تمنا به عیادت زنده‌یاد دکتر پرویز ناتل خانلری رفته بودیم، پرسیدیم استاد چندساله شده‌اید، فرمود: سه هزار ساله… استاد ما اکنون چندهزار ساله است. خود فرموده است کوچ نکرده است، سرزمینی را به دوش کشیده است؛ اما من می‌گویم چیزی فراتر و پرشکوه تر از آن، کل تاریخ فرهنگ ایران زمین و خراسان را به دوش کشیده است؛

به تصویرش نگاه میکنم و به عصایی که خود روزگاری همان نقش را برای ما داشت. به افق خیره میشوم و با خود زمزمه می‌کنم:

این فصل دیگریست!

نوشته های مرتبط :