پایان صنف ششم و آرزوهای ناتمام

دسته: پرونده ویژه وضعیت زنان در افغانستان, تحلیل
نویسنده: حسیب الله ولی زاده
1402/09/18
8:58 ق.ظ
بازدید: 41

پایگاه خبری تحلیلی روایت : این اشک، صادقانه ترین و پاک ترین اشک در روی زمین است؛ اشک به خاطر محرومیت از آگاهی، دانایی و روشنایی. این تصویر به خوبی احساس دختران محروم از تحصیل را بیان می کند و از نگرانی آنها خبر می دهد. امروز دختران افغانستانی به جرم زن بودن از تعلیم و تحصیل محروم اند و یک گروه آنها را گروگان گرفته است. آزادی و حق تعلیم را از آنها سلب نموده است. دختران افغانستان از هر قشر دیگری، بیشتر زیر فشار گروه حاکم قرار دارند. حاکمان فعلی از قدرت و دانش زنان می ترسند. از همین رو، تلاش می نمایند تا این قشر را سرکوب نمایند. دختران تحصیل کرده هیچ گاه حقارت و ذلت را نمی پذیرند و بدون قید و شرط از مردان اطاعت نمی کنند و برده وار زندگی نمی نمایند. طالبان در پی تربیت دختران فرمانبردار و برده وار از طریق ایجاد مدارس دینی دخترانه هستند.

سال تعلیمی ۱۴۰۲ به پایان رسید. با پایان این سال تعلیمی دو سال از ممنوعیت دختران از تعلیم و تحصیل می گذرد. دو سال پیش زمانی که طالبان به قدرت رسیدند، تحصیل و تعلیم دختران را ممنوع کردند و بازگشایی مکاتب و دانشگاه ها را تا «امر ثانی» رهبر این گروه به تعویق اندختند. اکنون که دو سال از صدرو «امر اول« می گذرد، تا هنوز از «امر ثانی» خبری نیست. ظاهرا رهبر طالبان علاقه ای به صدور امر بازگشایی مکاتب و دانشگاه ها ندارد و این امر را خلاف شریعت اسلام – یا به تعبیر دقیق تر شریعت طالبان – و عنعنعات جامعه افغانستان می داند. یکی از طالبان در مصاحبه ای اعتراف می کند که خواهران وی تا صنف هفتم به مکتب رفته اند و پس از آن شامل مدرسه شده اند. زمانی که مجری برنامه می پرسد چرا خواهران شما مکتب را رها کردند؟ طالب در پاسخ می گوید: چون عنعنعات ما اجازه نمی دهد و فضای مکتب مصون نبود. ( نقل به معنا) این سخن این طالب به خوبی دیدگاه این گروه در مورد تعلیم و تحصیل دختران را نشان می دهد. برداشت نادرست از دین اسلام و عرف و عادات قبیلوی دو عامل بزرگ ممنوعیت تعلیم و تحصیل دختران می باشد.

تصویری در صفحات اجتماعی دست به دست می شود که در آن دو دختر دیده می شود. این دختران لباس مکتب به تن دارند و یک دیگر را با چشمان پر از اشک در آغوش گرفته اند و خدا حافظی می کنند. طبعا این دختران آرزو داشتند، مکتب را به پایان برسانند و وارد دانشگاه گردند. پس از پایان دانشگاه صاحب کار و وظیفه شوند و به وطن و ملت خود خدمت نمایند. شاید آنها در عالم خیال، خیال های بسیاری بافته باشند و آرزو ها و آرمان های بسیاری داشته اند، اما یکبار خانه خیالات آنها ویران گردید و آرزوهای شان به یأس مبدل شد. آنها به خاطر آرزوهای ناتمام و سرنوشت نامعلوم اشک می ریزند. این اشک، صادقانه ترین و پاک ترین اشک در روی زمین است؛ اشک به خاطر محرومیت از آگاهی، دانایی و روشنایی. این تصویر به خوبی احساس دختران محروم از تحصیل را بیان می کند و از نگرانی آنها خبر می دهد. امروز دختران افغانستانی به جرم زن بودن از تعلیم و تحصیل محروم اند و یک گروه آنها را گروگان گرفته است. آزادی و حق تعلیم را از آنها سلب نموده است. دختران افغانستان از هر قشر دیگری، بیشتر زیر فشار گروه حاکم قرار دارند. حاکمان فعلی از قدرت و دانش زنان می ترسند. از همین رو، تلاش می نمایند تا این قشر را سرکوب نمایند. دختران تحصیل کرده هیچ گاه حقارت و ذلت را نمی پذیرند و بدون قید و شرط از مردان اطاعت نمی کنند و برده وار زندگی نمی نمایند. طالبان در پی تربیت دختران فرمانبردار و برده وار از طریق ایجاد مدارس دینی دخترانه هستند. آنها می خواهند با ممنوعیت تحصیل و تعلیم دختران در مکاتب و دانشگاه ها نیم پیکر جامعه را به سوی نیستی و نابودی سوق بدهند. اما با این همه، سرانجام دختران افغانستان پیروز خواهند و این پیروزی را به نام خود رقم خواهند زند.

همچنین بخوانید: یک دادگاه طالبان پسر شهردار پیشین بدخشان را به پنج سال زندان محکوم کرد

پایان صنف ششم به معنای پایان تعلیم نیست. دختران افغانستان باید خانه های شان مکتب و آموزشگاه بسازند و درس بخوانند و نشان بدهند که هیچ گاه تسلیم نخواهند شد و هیچ کسی نمی تواند مانع تحصیل آنها گردد. تاریخ استقامت و مبارزه زنان و دختران افغانستان را فراموش نخواهد کرد و حکایت این ایستادگی آنها را با خط زرین خواهد نوشت.

نوشته های مرتبط :