شاعر کیست؟

دسته: تحلیل
نویسنده: میراجان امیری
1404/02/14
4:48 ب.ظ
بازدید: 34

پایگاه خبری تحلیلی روایت : شاعر به همان شخصی اطلاق میشود، که ذهناً و قلباً به معشوق نزدیک میباشد و هر کدام شان از خود یک راه و مسیری خاص را برای رسیدن به معشوق ایجاد و بنیاد میکند. جا دارد که اینجا از عشق تعریف کوتاه‌ی داشت. عشق عبارت از نگاهیست که ناخودآگاه رخ میدهد و بی دلیل همه داشته هایت میشود و حضورش تو را آرام میکند. عشق را میشود به دو بخش تقسیم نمود: عشق مجاز عشق حقیقی عشق مجاز را میتوان گفت: پل ارتباطی عاشق میان معشوق حقیقی میباشد، که اکثرا شعرا با عبور از این پل مکتب عرفانی را ایجاد کرده و راه رسیدن به حقیقی را هموار تر مینمایند. عشق حقیقی: همان شناخت آفریننده‌ی عشق است، که آدمی را دلبسته و محو شناخت و رسیدن خود میکند. اکثر شعرا دارای یک نقطه عاطفی میباشد، که همان رسیدن به معشوق و این رسیدن ها راه دشوار و پُر خم و پیج های فراوانی را در خود دارد، که شعرا برای درد و هجران و رسیدن و نرسیدن ها را با همان حالت و احساسی که دارند، در قالب های مختلف ساختار بندی میکنند و این باعث میشود، که دیگران بیشتر به این خلقت واژه ها و ردیف کردن آن در قالب های مختلف درد های خود و روح ناآرام خود را به گونه‌ی آرام و تسلی و یا هم آن معشوق خود داشته‌ی خود را بیشتر در آن پیدا کنند.

شاعر به همان شخصی اطلاق میشود، که ذهناً و قلباً به معشوق نزدیک میباشد و هر کدام شان از خود یک راه و مسیری خاص را برای رسیدن به معشوق ایجاد و بنیاد میکند.
جا دارد که اینجا از عشق تعریف کوتاه‌ی داشت.
عشق عبارت از نگاهیست که ناخودآگاه رخ میدهد و بی دلیل همه داشته هایت میشود و حضورش تو را آرام میکند.
عشق را میشود به دو بخش تقسیم نمود:
عشق مجاز
عشق حقیقی
عشق مجاز را میتوان گفت: پل ارتباطی عاشق میان معشوق حقیقی میباشد، که اکثرا شعرا با عبور از این پل مکتب عرفانی را ایجاد کرده و راه رسیدن به حقیقی را هموار تر مینمایند.
عشق حقیقی: همان شناخت آفریننده‌ی عشق است، که آدمی را دلبسته و محو شناخت و رسیدن خود میکند.
اکثر شعرا دارای یک نقطه عاطفی میباشد، که همان رسیدن به معشوق و این رسیدن ها راه دشوار و پُر خم و پیج های فراوانی را در خود دارد، که شعرا برای درد و هجران و رسیدن و نرسیدن ها را با همان حالت و احساسی که دارند، در قالب های مختلف ساختار بندی میکنند و این باعث میشود، که دیگران بیشتر به این خلقت واژه ها و ردیف کردن آن در قالب های مختلف درد های خود و روح ناآرام خود را به گونه‌ی آرام و تسلی و یا هم آن معشوق خود داشته‌ی خود را بیشتر در آن پیدا کنند.
شاعر خالق احساس است و این احساس میتواند خوش ویا هم ناخوش باشد و این بر میگردد به شرایط و داشته ها و نداشته های یک شاعر، یعنی به نوع حالت آنکه رسیده ویا هم در راه رسیدن آن است.
واژه های ردیف شده‌ی شعرا بیشتر مرتب و وابسته با زیبایی ها، درد و احساسات و حالات خوب و بد آمیخته است و این حال و احوال گاه سبب میشود آثاری را خلق کند، که ماندگار و یادگار ویا هم داشته ها و ارزش های یک زبان باشد. از این رو میتوان به اثر معروف حضرت مولانا رح معنوی و مثنوی اشاره کرد که در غنا سازی، شگوفا سازی و شیرین ساختن زبان فارسی نقش برازندی را به وجود آورد و نسل ها است، که با این اثر با ارزش در راه غنامند سازی زبان استفاده میکنند.
همینگونه میتوان از بوستان و گلستان حضرت سعدی شیرازی رح، دیوان پر بار حضرت ابوالمعانی بیدل رح، غزلیات حافظ شیرازی رح نام برد…
در کل میتوان گفت؛ خداوند منان قلب را برای شاعر هدیه داد و معنای آن را میتوان هر آدمی نظر به درایت و فهم خودش تعریف کرد و اینجا من ساده از دید کوچک خود مینویسم:
وقتیکه در دل آدمی عشق شعله ور میشود، نخستین اقدام و پیکار آن رجوع کردن به شعر است و این در هر حالتیکه باشد، میتواند برایش آرام بخش و تسلی آن فروغ عشق در قلبش باشد، پس اینجا است، که میتوان گفت؛ که خداوند کریم قلب را برای شاعر هدیه داد.
یاد کنیم از سخن شاعر اوایل صده سیزده نیما یوشیج که در گوشه‌ی‌ یکی از نامه هایش میفرماید:
(محبتِ من تو را جذب می‌کند. یقین بدار تمام قلب‌ها مثل قلب شاعر آفریده نشده است. ضعف و شدت در تمام اشیاء مشاهده می‌شود. پس هیچکس مثل من، تو را دوست نخواهد داشت).

اینجا میتوان به خوبی درک نمود، که قلب شاعر متفاوت تر از قلب دیگران است. آنجا احساساتی زاده میشود، که قلب های هر آدمی دیگر از آن عاجز است و در اخیر یک کلام میتوان گفت؛
شاعر نمود عشق مشعوق است و اختتام سخن بر بیت میرزا عبدالقادر بیدل رح :

بی عشق محال ست بُود رونق هستی
بی جلوه خورشید جهان نامه سیاه است

نوشته های مرتبط :