زنگ مکتب بدون دختران؛ ظلمی جهانی علیه انسانیت

دسته: تحلیل
نویسنده: روح‌الیمین روحانی
1404/01/05
8:32 ق.ظ
بازدید: 6

پایگاه خبری تحلیلی روایت : نواختن زنگ مکتب بدون حضور دختران در افغانستان، نه تنها نشانه‌ای از محرومیت آموزشی برای نسل‌های آینده این کشور است، بلکه به‌طور عمیق‌تر، بیانگر فاجعه‌ای انسانی است که در چشم جهانیان نادیده گرفته می‌شود. در دنیای امروز که در آن حقوق بشر، آزادی بیان، دموکراسی و عدالت اجتماعی به مفاهیم بنیادین تبدیل شده‌اند، هیچ چیزی بدتر از این نیست که میلیون‌ها دختر افغانستانی از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی خود، مانند تحصیل، محروم شوند.

نواختن زنگ مکتب بدون حضور دختران در افغانستان، نه تنها نشانه‌ای از محرومیت آموزشی برای نسل‌های آینده این کشور است، بلکه به‌طور عمیق‌تر، بیانگر فاجعه‌ای انسانی است که در چشم جهانیان نادیده گرفته می‌شود. در دنیای امروز که در آن حقوق بشر، آزادی بیان، دموکراسی و عدالت اجتماعی به مفاهیم بنیادین تبدیل شده‌اند، هیچ چیزی بدتر از این نیست که میلیون‌ها دختر افغانستانی از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی خود، مانند تحصیل، محروم شوند. این محرومیت‌های گسترده نه تنها به نسل‌های آینده افغانستان آسیب خواهد زد، بلکه نشان‌دهنده یک فریب بزرگ در سیاست‌های جهانی است که مفاهیمی چون حقوق بشر و آزادی‌های فردی را به ابزارهایی برای پیشبرد اهداف سیاسی و اقتصادی خود تبدیل کرده‌اند. در این مقاله، نگاهی دقیق‌تر به این فریب‌های جهانی خواهیم داشت و بررسی خواهیم کرد که چرا کشورهای مدعی دموکراسی و حقوق بشر، به‌ویژه آمریکا و غرب، در برابر ظلم‌هایی که به زنان افغانستانی وارد می‌شود، سکوت کرده‌اند و در واقع، در پنهان‌سازی و تقویت این ظلم‌ها سهیم هستند.
در شرایط کنونی افغانستان، جایی که بیش از ۲۰ میلیون دختر از حق تحصیل محروم هستند، نواختن زنگ مکتب به نمادی از فریب و بی‌عدالتی تبدیل شده است.
محروم کردن دختران افغانستانی از تحصیل و آموزش، نه تنها به این زنان ظلم می‌کند، بلکه به‌طور مستقیم بر رشد اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی کل کشور تأثیر منفی می‌گذارد. دختران افغانستانی که در دوران حاکمیت طالبان از آموزش محروم شده‌اند، نه تنها از رشد و پیشرفت فردی باز می‌مانند، بلکه کشور نیز از بهره‌گیری از نخبگان علمی و فکری خود محروم خواهد شد. این مسئله نه تنها یک جنایت علیه حقوق زنان است، بلکه یک جنایت علیه بشریت است که به‌رغم اهمیت آن، هیچ‌گونه واکنش جدی از سوی جامعه جهانی مشاهده نمی‌شود.
در بسیاری از کشورهای دموکراتیک و به‌ویژه در کشورهای غربی، صحبت از حقوق بشر، آزادی بیان و حق تحصیل به‌عنوان حقوق مسلم انسان‌ها مطرح می‌شود. اما وقتی پای مسأله افغانستان به میان می‌آید، این مفاهیم به ابزاری برای توجیه سیاست‌های خاص و منافع سیاسی تبدیل می‌شوند.
نواختن زنگ مکتب بدون دختران در افغانستان یک نمونه آشکار از فریب این مفاهیم است که غرب و آمریکا آن‌ها را برای پیشبرد منافع خود در سطح جهانی به‌کار می‌برند، اما در عمل، نه‌تنها به مشکلات و حقوق زنان افغانستانی توجه‌ی ندارند، بلکه در بسیاری از مواقع، با سکوت یا حتا حمایت از طالبان، وضعیت را بدتر می‌کنند.
دولت‌های غربی به‌ویژه ایالات متحده آمریکا، بارها در سخنان خود از حقوق بشر، آزادی بیان، دموکراسی و مفاهیم مشابه برای توجیه اقدامات خود در سطح جهانی استفاده کرده‌اند.
اما در عمل، این مفاهیم هیچ‌گاه به‌طور کامل و حقیقی در تصمیم‌گیری‌های جهانی در نظر گرفته نمی‌شوند. این کشورها به‌طور مداوم از حقوق بشر به‌عنوان ابزاری برای رسیدن به منافع سیاسی و اقتصادی خود استفاده کرده‌اند، در حالی که در حقیقت هیچ‌گونه اراده‌ای برای حمایت از حقوق واقعی بشر در کشورهایی مانند افغانستان ندارند.
وقتی که طالبان قدرت را در افغانستان به‌دست آورد، کشورهای غربی با استفاده از شعارهای دموکراسی‌خواهی و حقوق بشر، به حمایت‌های مستقیم یا غیرمستقیم از گروه‌های مختلف پرداخته‌اند.
به‌جای تلاش جدی برای حمایت از زنان افغانستانی و حق تحصیل آن‌ها، این کشورها اغلب به منافع اقتصادی خود اولویت داده‌اند. در حالی که شعارهایی چون حقوق بشر و آزادی بیان، در تبلیغات سیاسی‌شان مطرح می‌شود، در واقع این مفاهیم تنها به ابزاری برای پیشبرد اهداف خود در افغانستان و دیگر نقاط جهان تبدیل شده است.
یک نمونه بارز از این استفاده ابزاری، توافق‌نامه دوحه میان ایالات متحده و طالبان است که در آن به جای تمرکز بر حقوق زنان و کودکان افغانستانی، توافق‌هایی بر اساس منافع سیاسی و نظامی صورت گرفت.
این نوع توافق‌ها نشان‌دهنده آن است که کشورهای غربی، به‌ویژه آمریکا، در قبال حقوق زنان افغانستانی هیچ‌گونه اراده جدی برای تغییر وضعیت ندارند.
یکی از بزرگ‌ترین مشکلاتی که در عرصه سیاست جهانی وجود دارد، این است که بسیاری از کشورهای غربی تنها به منافع خود در سطح جهانی توجه دارند و مسائل انسانی مانند حقوق زنان افغانستانی را در اولویت‌های خود قرار نمی‌دهند.
در حالی که این کشورها به‌طور رسمی مدعی حمایت از دموکراسی و حقوق بشر هستند، در عمل، وقتی پای منافع اقتصادی، سیاسی یا نظامی به میان می‌آید، هیچ‌گونه تعهدی به حقوق واقعی زنان افغانستانی از خود نشان نمی‌دهند
تسلط دوباره طالبان بر افغانستان و حمایت‌های ضمنی یا غیرمستقیم برخی از قدرت‌های جهانی از این گروه، بیانگر این واقعیت است که اصول حقوق بشر و آزادی‌های فردی برای این کشورها تنها در حد شعار باقی‌مانده است. در عمل، منافع سیاسی و اقتصادی به‌ویژه در سیاست‌های منطقه‌ای و جهانی اولویت دارند و حقوق بشر در این سیاست‌ها هیچ جایگاهی ندارد. به همین دلیل است که زنان افغانستانی از ابتدایی‌ترین حقوق خود، مانند حق تحصیل، محروم می‌شوند و هیچ‌گونه واکنش مؤثری از سوی جامعه جهانی به این وضعیت مشاهده نمی‌شود.
در چنین شرایطی که کشورهایی مانند آمریکا و دیگر قدرت‌های جهانی از حقوق زنان افغانستانی چشم‌پوشی کرده‌اند و تنها به منافع خود می‌اندیشند، به نظر می‌رسد که راه نجات واقعی برای زنان افغانستانی و مردم این کشور، تنها از درون خواهد آمد. هیچ‌کدام از کشورها یا سازمان‌های بین‌المللی به‌طور جدی در جهت تغییر وضعیت افغانستان گام برنمی‌دارند. در این شرایط، تنها با اتحاد و همبستگی داخلی، می‌توان به‌طور مؤثر با ظلم و بی‌عدالتی در افغانستان مقابله کرد. مردم افغانستان باید خود اقداماتی برای تغییر وضعیت و احقاق حقوق خود انجام دهند، زیرا تنها اراده و تلاش‌های داخلی می‌تواند راه‌حلی واقعی برای بحران موجود باشد.

همچنین بخوانید: طالبان از افزایش گزمه‌های مقاومت‌گران در چهار ولایت کشور خبر داد

نتیجه‌گیری

نواختن زنگ مکتب در افغانستان بدون حضور دختران نه‌تنها یک فاجعه انسانی است، بلکه نمایانگر فریب بزرگی است که از سوی قدرت‌های جهانی و به‌ویژه کشورهای مدعی حقوق بشر و دموکراسی به‌کار گرفته شده است. در حالی که اصطلاحات حقوق بشر، آزادی بیان و دموکراسی به ابزاری برای پیشبرد منافع سیاسی و اقتصادی تبدیل شده‌اند، زنان افغانستانی همچنان از ابتدایی‌ترین حقوق خود محروم هستند. در نهایت، نجات افغانستان و تحقق حقوق زنان این سرزمین تنها از درون خواهد آمد. برای تغییر این وضعیت، نیاز به همبستگی داخلی و اراده قوی از سوی مردم افغانستان است تا از ظلم و بی‌عدالتی رهایی یابند.

نوشته های مرتبط :