پنجشیر و جامعه فرهنگی افغانستان، پشتوانه فرهنگی خود را از دست داد

دسته: تحلیل
نویسنده: مژده ظفری بخشی
1404/04/12
3:50 ب.ظ
بازدید: 13

پایگاه خبری تحلیلی روایت : روان استاد کتال «نژند» فرزند مرحوم توکل‌خان در سال ۱۳۳۸ خورشیدی در دهکده‌ی عبدالله‌خیل /دره – استان پنجشیر دیده به جهان گشود و بعد از سپری نمودن دوره‌‌های ابتدایی و متوسطه به آکادمی پولیس در شهر کابل راه یافت و آن را پیروز‌مندانه گذشتاند و به عنوان کادر متخصص در عرصه‌ای نظامی سال‌ها صادقانه و مدبرانه کار کرد و سپس بنابر‌داشتن استعداد و طبع و طبیعت فرهنگی و کتاب‌د‌وستی، مطالعه و فرهنگ‌دوستی و قریحه‌ی بلند و بی‌مانند نویسندگی و پژوهش‌گری به جامعه‌ای فرهنگی و نویسندگی در عرصه‌های فرهنگی و ادبی و پژوهشی پیوسته و پرداخته است و مسیر دگری را جز نظامی‌گری بر‌گزیده‌ بوده‌اند.

روان استاد کتال «نژند» فرزند مرحوم توکل‌خان در سال ۱۳۳۸ خورشیدی در دهکده‌ی عبدالله‌خیل /دره – استان پنجشیر دیده به جهان گشود و بعد از سپری نمودن دوره‌‌های ابتدایی و متوسطه به آکادمی پولیس در شهر کابل راه یافت و آن را پیروز‌مندانه گذشتاند و به عنوان کادر متخصص در عرصه‌ای نظامی سال‌ها صادقانه و مدبرانه کار کرد و سپس بنابر‌داشتن استعداد و طبع و طبیعت فرهنگی و کتاب‌د‌وستی، مطالعه و فرهنگ‌دوستی و قریحه‌ی بلند و بی‌مانند نویسندگی و پژوهش‌گری به جامعه‌ای فرهنگی و نویسندگی در عرصه‌های فرهنگی و ادبی و پژوهشی پیوسته و پرداخته است و مسیر دگری را جز نظامی‌گری بر‌گزیده‌ بوده‌اند.

مغفور نژند صاحب از بنیان‌گذاران نهاد فرهنگی « فرهنگستان» و نهاد‌های دیگر فرهنگی و نشراتی فرهنگی محسوب می‌گردند که گام بزرگی را در راستای فرهنگ جامعه برداشتند. موصوف در امر فرهنگ کتاب‌خوانی و داشتن کتاب‌خانه و فروش‌گاه « کتاب» در شهر کابل برای نوباوگان و جامعه نهایت سودمند واقع شدند و افتخار اساس‌گذاری و راه‌اندازی آن‌را به‌نام خویش به ماندگاری و مباهات تاریخ و مردم در پیش‌گاه تاریخ و ادب و فرهنگ ثبت نموده‌اند.

مردی‌که سال‌ها نوشت و خستگی‌ناپذیر و سخت‌کوشانه برای فرهنگ و مردم و میهن کار کرد، مردی‌که بی‌هیچ چشم‌داشتی در خدمت فرهنگ و مردم بود و برای مجلات، روز‌نامه‌ها، پای‌گاه‌های نشراتی و بن‌گاه‌های خبری و تحلیلی در عرصه‌های فرهنگی، اجتماعی، آموزش و پرورش و تاریخ فرهنگی جامعه‌ی فرهنگی نوشت و چراغی برای روشنایی و خورشیدی برای نور‌افشانی در جامعه و میهن گردیده بود ، مردی‌که مصرانه کار می‌کرد و با سینه‌ی فراخ و قلب خورشید‌واره برای زندگی فرهنگی جامعه نور و تابش و حرارت و گرمی و دل‌گرمی در سرد‌ترین و تاریک‌ترین زوایای تاریک تاریخ می‌بخشید.

شاد‌روان استاد نژند‌ همواره برای ما تأکید می‌کرد که به هر شهرستان و دهکده‌ای که متعلق استیم در باره‌ی تاریخ و فرهنگ‌ها و آیین‌های مردمی و نام‌داران از گذشته‌های دور تا امروز بنویسم و برای نشر به پای‌گاه‌های نشراتی ارسال نماییم و هم‌چنان ذخیره گردد تا روزی از آن کتابی در‌آید.

استاد نژند‌ چندین اثر و کتاب و پژوهشی که دمِ دست و روی میز داشتند تا به رشته‌ی تحریر و چاپ و انتشار دست می‌ازیدند، همواره همه را به نوشتن و پژوهش و تکاپو برای فرهنگ و ادب و بیرون‌نمودن نام‌آوران پنجشیر/تاجیکان – از زیر انبارهای از گرد و خاک فراموشی تشویق و ترغیب می‌کردند.

مردی‌که زندگی پر ثمرش نوری برای آگاهی و بیداری مردم گردید و دایم در تپش و تکاپو و حرکت و نوشتن و پژوهش و یافتن بوده است گنجی‌که از دست جامعه‌ی فرهنگی و ادبی رفت و کم‌تر اتفاق می‌افتد که جایِ خالی این نام‌داران و اهل دانش و خرد را پر نمایند زیرا این استادان و بزرگان دانش و دانش‌وری و دانش‌پروری درک عمیق از جامعه و فرهنگ و تاریخ داشتند و با مردم و کنار مردم بودند از بطن حوادث و جامعه برخاستند و تک‌ستاره‌ای درخشانی گردیدند که بعد از رفتن به دیار خاموشان نیز نور‌افشانی با آثار بر‌جا‌مانده و پژوهشات گسترده؛ فکری که از آنان به‌مثابه نور و روشنایی نا‌زدودنی و دریای از مهر‌ورزی خورشید‌واره جاری و روان خواهد ماند.

یاد‌ایشان گرامی و قرین و رحمت و مغفرت الهی باد !

رهروانش گسترده و کارهای ناتمام‌اش پرچم‌بردار و نهایی باد !

نوشته های مرتبط :