پس از تسلط دو باره طالبان به افغانستان، ناقلین پشتون تبار ولایت‌های شمال کشور جسور و زورگو شده‌اند و با فراموش کردن تمام مشترکات جغرافیایی، دینی و مذهبی، دست به اذیت و آزار غیرپشتون‌ها می‌زنند.
البته این معضل در شمال و ولایت‌های مرکزی افغانستان تازگی ندارد، در حکومت‌های گذشته و به‌یژه در دور نخست حاکمیت گروه طالبان نیز، وطن‌داران پشتون هر آنچه در توان داشتند در راستای کوچاندن و سرکوب برادران تاجیک، ازبیک و هزاره خود هزینه کردند.
طالبان تسلط دوباره خود بر افغانستان، به‌یژه سقوط ولایت‌های شمال کشور را مدیون همین ناقلانی اند که از سوی اجداد شان (عبدالرحمن خان و نادرخان) در این ولایت‌ها مسکن‌گزین شده بودند.
در تازه‌ترین مورد، شماری از باشندگان روستای بخشی‌خیل ولسوالی بگرام در تماسی با من گفتند که پشتون‌های روستای سیغانی بگرام، به حمایت جنگ‌جویان طالب، دست به عضب زمین‌ها و باغ‌های آنان می‌زنند.
اهالی این روستا روز یک‌شنبه، ۲۱ دلو، در تماس تلفنی گفتند که حدود چهل سال پیش، دولت وقت زمین‌های آنان‌را به‌خاطر ساخت میدان هوایی بگرام، مصادره و در بدل آن در ساحه «خم‌کلان»، زمین توزیع نموده بود، اما اکنون پشتون‌ها ادعا دارند که این باغ‌ها و زمین‌ها علف‌چرهای آبایی آنان بوده و باید دوباره به ایشان تعلق گیرد.
باشندگان بومی روستای بخشی‌خیل افزودند: پشتون‌هایی‌که ملکیت‌های آنها را غضب می‌کنند، باشندگان روستای سیغانی و از جمله‌ی ناقلینی هستند که در زمان پادشاهی نادرخان و ظاهرخان جبراً در زمین‌ها مردم بگرام متوطن شده‌اند.
باشنده‌گان روستای بخشی‌خیل ولسوالی بگرام می‌گوید که این زمین‌ها از اجداد شان برای آنها میراث مانده که چندین نسل این زمین‌ها را کشت و حاصل آن را برداشت کرده‌اند؛ اما پس از تسلط دوباره طالبان به کشور، سر و کله پشتون‌ها پیدا شد و این زمین‌ها را ملکیت شخصی خودشان قلمداد می‌کنند.
دو تن از اهالی روستای یاد شده در تماس با من گفتند: افغان‌های (پشتون) روستای سیغانی، حیوانات شان‌را در گندم‌زاران آنها رها کرده و با تراکتور تاک‌های انگوری و برخی از خانه‌های آنان‌را تخریب کرده‌اند.
متنفذان قومی روستای‌های اطراف میدان هوایی بگرام خاطر نشان ساختند که بارها با اسناد و قباله‌های شرعی به‌ولسوالی بگرام مراجعه کردند، اما مولوی صبور ولسوال بگرام و برخی مسوولان محلی دیگر طالبان، با ندیده گرفتن اسناد و قباله آنان، ناقلان پشتون را حق به‌جانب اعلام کردند.
تاجیک‌تبارام ولسوالی بگرام هشدار می‌دهند، در صورت ادامه‌ی این زورگیری‌ها و زورگویی‌ها، آنان از زمین‌ها و ملکیت‌های آبایی خود تا پای جان دفاع کرده و از غضب خانه و کاشانه شان جلوگیری خواهند کرد.
این بار نخست نیست که باشندگان ولسوالی بگرام از هجوم ناقلان و غضب ملکیت‌های شان از سوی پشتون‌ها صدا بلند می‌کنند؛ حکومت‌های حامدکرزی و اشرف غنی نیز با حمایت‌های مالی، سیاسی و نظامی تلاش کردند تا۵۰ هزار تن از پشتون‌های جنوب افغانستان و قبایل پاکستان را در دشت‌های «باریک‌آب» بگرام مسکن‌گزین کنند که با واکنش تندمردم بگرام مواجه و این برنامه ناتمام ماند.
منابع آگاه از ولایت پروان می‌گویند: اکنون طالبان بدون هیچ ممانعتی، برای ناقلان پشتون و کوچی‌ها شناس‌نامه توزیع کرده و در حال تطبیق برنامه‌های ناتمام کرزی و غنی و سایر شاهان پشتونی هستند.
روند انتقال داوطلبانه‌ی قبایل پشتون به صفحات شمال در زمان امارت عبدالرحمن با تعیین مشوق‌های مالی آغاز شد و تا امروز ادامه دارد. امتیازهایی‌که عبدالرحمن خان برای قبایل داوطلب در نظر گرفته بود، شامل زمین، هزینه‌ی سفر و سه سال معافیت مالیاتی می‌شد.
جابه‌جایی افغان‌ها(پشتون‌ها) در شمال کشور ادامه‌ی پروژه ۱۴۰ ساله‌ای است که به باور تاریخ نگاران، در زمان حکومت عبدالرحمن‌خان از سوی «کرنیل ییتس»، یکی از مسوولان پیشین انگلیسی در سرحدات شمال افغانستان، طرح‌ریزی شده‌است.
به گواهی تاریخ معاصر کشور، این مقام انگلیس به عبدالرحمن مشورت داد که مردم شمال از سرحدات افغانستان در مقابل روسیه تزاری دفاع نمی‌کنند و نباید بالای آنان اعتماد کند. این مقام بریتانیایی تفهیم کرده بود که شماری از افراد پشتون و وفادار به عبدالرحمن‌خان، باید به شمال منتقل شوند که در آن زمان بین ۲۰۰ تا ۳۰۰ هزار پشتون‌های درانی در مناطق مورد نظر منتقل و جابه‌جا شدند.
انتقال قبایل پشتون به صفحات شمال افغانستان و واگذاری زمین‌های حاصیل‌خیز و چراگاه‌های مرغوب برای آنان، یکی از ستم‌های بزرگ تاریخی است که دولت‌های گذشته‌ی افغانستان طی قرن‌های ۱۹ و ۲۰ در حق مردم شمال افغانستان روا داشته‌اند.
امان‌الله خان پادشاه به «اصطلاح» تجددخواه پشتون با طرح نظام‌نامه اسکان ناقلان، برنامه پدرکلان خود (عبدالرحمان‌خان) را ادامه داد و این روند را قانونی ساخت.
اکنون این مغیلان های شاهان پشتون در زمین های شمال به ثمر رسیده‌اند و به هر روی‌که قرار گیرند زخمی به بار میارند و مانعی ایجاد می‌کنند.
