ده-یازده سال پیش زمانی‌که تازه صنف ششم مدرسه دینی بودم، «فقه اکبر» نخستین کتاب کلامی بود که باید در طول سال تعلیمی آن‌را می‌خواندیم. به این مضمون درسی، در طول هفته دو ساعت درسی اختصاص داشت. نمی‌دانم، آن‌زمان یا ذهن ما توان هضم این کتاب را نداشت و یا استاد ما –همان‌گونه که سزار بود- این کتاب را تشریح نمی‌کرد. به هر صورت فقط رو‌خوانی «فقه اکبر» را با اندکی ترجمه تحت اللفظی آن یاد گرفتیم و این سال تعلیمی به‌پایان رسید. در سال بعدی، طبق نصاب وزارت معارف باید کتاب «نور الظلم» را می‌خواندیم. مانند سال گذشته این
