حوالی ساعت دونیم شب ماه رمضان بود که صدای شنیدیم که یکی از غزل های حافظ بود: “ای هد هدی صبا به صبا می فرستمت”، وادامه داد، اما به خاطر ندارم که دیگر چه و از کدام کتاب غزلی خواند. مردم آن قریه شعر های مختلف سینه به سینه حفظ کرده اند که اکثرا موسفیدان هستند یا نسل پیش از انترنیت که از حافظ، بیدل ، ابن قاضی و پنج گنج شعر و قصه ها از پدر، مادر کلان ها در زیری صندلی می خواندند و حفظ می کردند اما از سواد خط و نوشتن اکثرا محروم بودند. وقتی
