در این دیار زخم‌خورده، جایی که هرروز خشتی از امید فرو می‌ریزد و رویای فردا رنگ می‌بازد؛ جوانان همچو پرندگان در قفس تمدن‌های کهنه، بال می‌گشایند. اما این بال‌ها زیر بار سنگین تقلید و شخصیت‌سازی کاذب، خمیده و ناتوان‌اند. آن‌ها همچو آینه‌ای انعکاسی تحریف‌شده از دنیای مجازی و فرهنگ‌های وارداتی‌اند، ماسک‌هایی بر چهره می‌زنند که پشت آن هویتی گم‌شده و روح آشفته‌یی پنهان است. در این بازی خطرناک بین واقعیت و ظاهر، بین خود اصیل و خودی ساخته شده گم می‌شوند. فلسفه وجودی آن‌ها نه در کشف خود که در تقلید از دیگران خلاصه می‌شود. آن‌ها به جای
