آدمی هر قدر از زادگاه و دیاری که در آن چشم به دنیا گشوده است دور بماند، دل کندن از آن آسان نیست. هیچ غربتی نمی‌تواند پیوند انسان را با خاک، آب و هوای وطن بگسلد. من نیز در این غربت ناخواسته، هر روز به افغانستان و به‌ویژه خوست‌ها می‌اندیشم؛ جایی که زادگاه من است، از هوای آن نفس کشیده‌ام و از محبت بی‌پایان مردمانش بهره‌مند شده‌ام. جایی از روسو فیلسوف فرانسوی خواندم؛«هر انسانی دو وطن دارد: یکی آن‌که در آن زاده شده، و دیگری آن‌که او را می‌پذیرد. اما نخستین وطن همیشه در دل انسان جای ویژه‌ای دارد».
