در روزهایی که منطقه به سوی بحرانی تازه در حرکت است، سخن از ضرورت قرارداد اجتماعی نو در افغانستان به میان می آید. مثلا غفور لیوال، سفیر پیشین افغانستان در تهران، بحث ضرورت «روایت ملی تازه و قرارداد اجتماعی نو» را به مطرح کرده است. او هشدار داده است که افغانستان بدون بازتعریف رابطه‌ی ملت و دولت، از پیامدهای بحران‌های منطقه‌ای در امان نخواهد ماند. این هشدار، به‌حق، ما را وادار می‌کند بار دیگر از خود بپرسیم: چرا افغانستان هنوز نتوانسته است یک روایت مشترک و مشروعیت پایدار سیاسی بسازد؟ چرا هنوز در عصر دولت های مدرن این کشور
