در تاریخ افغانستان و جهان، هیچ ابزار فرهنگی و هنری به اندازه‌ی شعر، نیرویی ماندگار و برانگیزاننده نداشته است. شعر در سرزمین‌های فارسی‌زبان نه تنها یک هنر، بلکه یک شیوه‌ی اندیشیدن، اعتراض، عشق ورزیدن و بیان آزادی بوده است. حالا که ملاهبت‌الله، رهبر طالبان، سرودن اشعار انتقادی و حتی عاشقانه را ممنوع اعلام کرده، این خود اعترافی آشکار است به ترس او از قدرت کلام و نفوذ فرهنگی شعر. چنین تصمیمی نشان می‌دهد که طالبان بیش از هر چیز، از بیداری ذهن و دل مردم می‌هراسند؛ زیرا می‌دانند یک بیت شعر می‌تواند کاری کند که هزاران خطبه‌ی رسمی و
