پیش‌نگاشت اصحاب دانش و دانایی، به‌ویژه زبان‌شناسان، به این باورند که زبان‌ها، در مسیر زندگانی خویش، به‌منظور پیش‌گیری از میرایی و نابودی، هم‌گامی بامدنیت و ماندگاری، ایجاب می‌نماید از سرچشمه‌هایی مورد حمایت و پشتیبانی قرار بگیرند. این سرنخ‌ها که نقش برجسته و به‌سزا در امر پویندگی و پایندگی زبان‌ها دارند، عبارتند از: پشتوانۀ مینوی و دنیایی(معنوی و مادی). به‌سخن نیکوتر، زبان‌ها در مسیرِ رشد، بالندگی و شکوفایی، در کنار پشتوانۀ فرهنگی و مردمی، به‌پشتوانۀ سیاسی، اقتصادی و اجتماعی نیز نیاز دارند. در گذرگاه تاریخ، باتوجه به‌بذری که استعمار در سرزمین ما افشاند، زبان فارسی، از جانب دستگاه سیاسی مورد
