ادبیات فارسی، تنها مجموعه‌ای از اشعار زیبا و نغز نیست، بلکه کتابی است سرشار از حکمت، بینش، و معرفت الهی. اگر به ژرفای آثار بزرگان ادب فارسی بنگریم، درمی‌یابیم که سرچشمه الهام آنان نه در خیال‌پردازی صرف، بلکه در معرفت ناب دینی و آشنایی عمیق با قرآن و سیرت نبوی نهفته است. نخست، نگاهی بیندازیم به فردوسی، آن حکیم فرزانه طوس که شاهنامه‌اش نه صرفاً روایتی از پهلوانی‌ها، بلکه مدرسه‌ای از اخلاق، جوانمردی، توحید و حق‌جویی است. در زیر سایه سطور شاهنامه، روحی متعهد و خداشناس می‌تپد. فردوسی، به تعبیر دقیق، شاعری است که با سلاح شعر، از مرزهای
