در روزهای پسین با شعر زیبای که در رثای امام حسین (ع) سروده شده و بعدا در قالب نوحه در یک مراسم عاشورا حدود ۱۰ سال پیش به شکل بسیار زیبا خوانده شده، روبرو شدم که بخشی از متن این شعر و نوحه چنین است: کو زبان خاموشان، قوم حق فراموشان کو کرامت انسان، کو صدای آزادی تا به کی ستم بردن، نان بندگی خوردن زندگی نمی‌ارزد، بی‌نوای آزادی آن زمان که بنهادم سر به پای آزادی دست خود ز جان شستم از برای آزادی در محیط طوفان‌زا، ماهرانه در جنگ است ناخدای استبداد با خدای آزادی غنچه می‌زند
