زهد و پارسایی پیش از اسلام، در شرق و غرب و پس از آن در جهان اسلام، همواره طرفداران فراوانی داشته و آن را آموزه‌ای قرآنی دانسته‌اند که در سیرت پیامبر اسلام(ص)، صحابه و تابعین اساس و ریشۀ تقوا شان را شکل می‌دهد در حوزۀ عرفان و تصوّف نیز زهد را ریشۀ اصلی تصوّف خوانده‌اند و بزرگترین زاهدان اسلامی را صوفیه باید دانست. «گویا نخستین کتاب را، در حوزۀ زهد، ابو الصلتِ کوفی (زائده بن قدامة متوفی ۱۶۰ق) نوشته و بعداز او کتاب «الزهد و الرقائق» عبدالله بن مبارک صوفی نامدار خراسان (متوفی ۱۸۱ق) است، همچنین کتاب الزهد فضیل
