ادبیات، بخصوص شعر در رگ و پوست مردم ما در هر مرحله‌ی از تاریخ ریشه داشته/دارد، و تنها پناه گاه امن دیروز و امروز برای کسانی‌است که خاطرشان را غم نداشتن وطن، سخت و سفت می‌فشارد. زیرا؛ پسا سقوط افغانستان که آینده‌ی یک نسل را به گودال‌های تاریک و سیاه چال‌های تاریخ محول کرد، مهاجرت، بی‌وطنی، غربت، نیش زبان‌های استخوان سوز و سینه سوز کشورهای میزبان، عدم دسترسی به اندک‌ترین امکانات و تجهیزات زندگی و… هزاران دغدغه‌ی دیگر که از حوصله‌ی قلم در این زمینه خالی‌ست، با شعر می‌شود بیاسود، زیرا تنها وسیله‌ی که رنج ما را اندکی گل
