شیخ فرید الدّین محمّد عطاّر نیشابوری (۶۲۷ ــ ۵۵۳ ق) سرنوشتی معنوی چون سنایی دارد و با حادثه‌ای چون دیوانۀ لای‌خوار به سوی عرفان و تصوّف گرایش می‌یابد و تحت تأثیر او از زبان دیوانگان به بیان حقایق می‌پردازد و راه قلندری را ادامه می‌دهد. عطّار نیز پیرو مکتب عشق و جمال است و بی‌شک عطّار منطق‌الطیر و مثنوی‌های دیگر خود را به تقلید از حدیقه نوشته و بلکه می‌توان مثنوی‌های او را شرحی به حدیقه به شمار آورد. اسرار نامه نیز شرحی بر سیر‌العباد به نظر می‌رسد. روح و اندیشۀ ملامتی در هر دو مشترک است: «در بعضی
