نیازی نیست به بدی‌خواه زبان فارسی توضیح داده شود که فارسی و دری دو نام برای یک زبان‌اند؛ همان‌طوری که “پرنیان، حریر، پرند” سه نام برای ابریشم‌اند. در این هم شکی نیست که زبان فارسی، زبانی‌ست ایرانی و یادگار ایران‌بودگی این سرزمین. اگرچه امروزه انسان‌ها را در چارچوب مرزهای معین سرزمینی تعریف می‌کنند، ولی این نمی‌تواند دلیل موجهی برای بریدن از خودبودگی انسان‌ها باشد. این زبان اگر ایرانی نامیده شود یا افغانستانی، زبانی‌ست که منِ فارسی‌زبان با آن شناخته می‌شوم و می‌اندیشم. ما فارسی‌زبانان، افغانستانی هستیم و طالبان برخلاف ادعای وطن‌دوستی و زیست مسالمت‌آمیز باهمی اقوام می‌خواهند مُهر بیگانه‌بودن
