در سال‌های اخیر، خروج تدریجی جنگجویان تندرو از مناطق جنگ‌زده‌ی خاورمیانه، به‌ویژه سوریه، و استقرار آن‌ها در افغانستان، یک روند نگران‌کننده و در حال تشدید بوده است. گزارش تازه‌ی «نزاویسیمایا گازیتا» که از حضور حدود ۹ هزار جنگجوی ازبیک، تاجیک، ترکمن، اویغور و قفقازی در افغانستان سخن می‌گوید، لایه‌ی دیگری از این نگرانی را برجسته می‌کند؛ لایه‌ای که مستقیماً به امنیت آسیای مرکزی و حتی فراتر از آن ارتباط پیدا می‌کند. حضور این افراد در قالب گروه‌های کوچک، مستقل و غیرقابل‌کنترل، پدیده‌ای است که کارشناسان امنیتی از آن به‌عنوان «جهادگران یاغی» یا «جهادگران سرگردان» یاد می‌کنند، جنگجویانی که نه
