در اين جستار سخن از دانشمند، اديب و سرایشگر بزرگی است كه يكي از فرزانگان معاصر به‌حق:”فقيه، علامه نامدار، سخنور و سخن‌سرای كثير الآثار، مفسر و محدث فاضل و فرهيخته‌اش”(۱) خوانده است. پژوهشگری كه استاد خلیل‌الله خليلی كتاب “پرطاووس ” اش را ” شايان بوسيدن”(۲)، می‌خواند و استاد يوسف آيينه، آن را “تذكره نخبه و جامع”(۳)، ياد می‌نماید. اگر حكيم سنايی غزنوی، مولانا جلال‌الدین بلخی و ابوالمعانی بيدل، شعر را با عرفان گره زدند، مولانا محمد حنيف بلخی، به گونه‌ی شيخ مصلح الدين سعدی شيرازی و حضرت مولانا جامی، شعر را در خدمت شرع و شرع را در بيان
