زیر قطرات باران در کنار خیابانی شلوغی در تهران قدم می‌زنم. پس از سه سال و اندی زندگی، این شهر برایم بوی وطن گرفته است. به سه سال پیش فکر می‌کنم، زمانی که هرگز تصور نمی‌کردم روزی در خیابان‌های تهران قدم بزنم. کابل با تمام کاستی‌هایش، جذابیتی خاص و وصف نشدنی برایم داشت. روزی که اوضاع نابسامان شد و سایه‌ای شوم افراطیت بر آسمان و فضای آن شهر گسترده شد، کابل برای باشندگانش به زندانی بدل گشت. و از آن پس، هرکجای دنیا که آرامشی همچون کابل به یک انسان افغانستانی هدیه دهد، به منزله‌ی کابل است. «نفس کابل»…
