پس از فردوسی، نوروز بیشترین کاربرد را نسبت به شاعران کهن دیگر در شعر سعدی دارد. سعدی از نوروز و جشن‌های بهاری و فروردین در شعر خود بسیار یاد کرده است. او به این تحول به‌عنوان فرصتی برای پاک‌سازی و تجدید حیات اشاره می‌کند و نوروز را به‌عنوان نمادی از امید و شادی و خیر و نیک‌بختی توصیف می‌کند. روح شعر نورزی سعدی همانند دیگر اشعارش عاشقانه، پنددهنده و تشویق‌کننده است. در غزلیات و قصاید سعدی، ۱۶ بار «نوروز»، ۷ بار «نوروزی» ۲ بار «فروردین» و بیشتر از ۴۰ بار «بهار» به‌‌کار رفته است. (نوروز) جایگاه نوروز
