ابن بطوطه، جهان‌گرد و سیاح مسلمان، در سفرنامه‌ی خود حکایت می‌کند که وقتی به شهر خنساء – امروزه هانگ‌چو- می‌رسد، امیرزاده‌ی شهر از او استقبال می‌کند. این امیرزاده که به آهنگ‌های فارسی علاقه داشته است، به آوازخوانان دربارِ خود دستور می‌دهد که آهنگ‌های فارسی بخوانند. از آن‌جایی که ابن بطوطه نزدیک به سی سال در ایران سیر و سیاحت کرده بود، فارسی را – اگرچه به صورت ریخته و شکسته- می‌دانسته است. او در سفرنامه‌ی خود، آن شعر فارسی را که در دربار امیرزاده‌ی چینی شنیده بود، چنین ثبت می‌کند: تا دل به مهرت داده‌ام در بحر فکر افتاده‌ام
