سخن را از این‌جا شروع می‌کنم که هیچ دو ملتی در منطقه به اندازه‌ی ملت افغانستان و ایران با همدیگر نزدیک نیستند.وقتی از نزدیکی می‌گویم، منظورم مجاورت جغرافیایی نیست، بلکه اشتراکات تاریخی، هویتی و فرهنگی است. ما در افغانستان حافظ شیرازی را همان‌قدر متعلق به خود می‌دانیم که ایرانی‌ها مولانا جلال‌الدین محمد بلخی را از مفاخر و مشاهیر ایران می‌دانند. زبان مان واحد، مفاخیر و مشاهیر و فرهنگی مان واحد، و حتا روزگاری یک جغرافیای واحد بودیم و اگر نیک بنگریم، در واقع این دوملت نیمه‌های جدا شده از همدیگراند. اشتراکاتی که میان ما و ملت ایران وجود دارد،
