واقعه‌ی عاشورا، آن سپیده‌دم خونینی که در دشت کربلا طلوع کرد، تنها یک رخداد تاریخی نبود؛ حماسه‌ای جاودان شد که در ژرفای جان فرهنگ و ادب فارسی ریشه دوانید. از نخستین نغمه‌های سوگوارانه‌ی که سرود شد تا ترنم‌های پرخروش شاعران معاصر، کربلا همواره آینه‌ای بوده است که هر شاعر، متناسب با عصر خویش و برخاسته از ژرفای باورها و رنجهای زمانه، تصویری از آن را در شعر خود بازتابانده است. این بازتاب، تنها مرثیه‌سرایی برای امام حسین (ع) نیست؛ بلکه خوانش حماسی، سیاسی و اجتماعی از قیامی است که مفاهیمی چون آزادگی، ستم‌ستیزی، ایثار و پاسداری از کرامت انسانی
