مقامهای دولتی تلاش ورزیدند تا از چور گستردۀ کوهدامنیها توسط قبایل پشتون جلوگیری کنند یا آن را توقف دهند، زیرا از درگیری شورشهای تازه و بزرگتر در تمام صفحات شمال هراس داشتند. لذا، قوای خاصی از قبیلۀ منگل را برای فرونشاندن ماجرا فرستادند. آنان نیز به یغماگران پیوستند. نادر در عفو عمومی شتاب نکرد. محمداسلم «از هواداران حبیبالله»، در پیش چشمان شاه در قصر دلکُشا زیر ضربات پیهم برچه جان سپرد و شانزده تن دیگر در چمن حضوری کابل به دار آویخته شدند. شاید انتقامجویانهترین اقدام شاه، تبعید اجباری مخالفان رژیم به دیرادون/ هند بریتانوی یا تبعیدگاه پیشین نادر