د پاکستان لومړي وزیر انوارالحق کاکړ یو ځل بیا له طالبانو څخه غوښتي دي چې “د پاکستان د تحریک طالبان غړي وځپي او یا یې وسپاري.” هغه جیونیوز ته وویل چې دوی به د پاکستان پر خلکو او امنیتي ځواکونو د دې ډلې د بریدونو په اړه د طالبان بې تفاوته ونه زغمي. د ښاغلي کاکر دغه څرګندونې د البان د دریځ په غبرګون کې شوې دي. د البانیا چارواکو ویلي دي چې پر پاکستاني امنیتي ځواکونو د ټی ټی پی بریدونه له افغان طالبانو سره هیڅ تړاو نه لري او د پاکستان حکومت باید خپله ستونزه له پاکستاني طالبانو سره هواره کړي. البته د پاکستان د لومړي وزیر وروستی دریځ په داسې حال کې رامینځته کیږي چې دغه هیواد له یو میلیون څخه د زیاتو افغان مهاجرینو په جبري شړلو سره پر طالبانو فشارونه زیات کړي دي. خو طالبانو د پاکستان دې پرېکړې ته په پام سره، د دغه هېواد په سطحي نیوکو پورې ځانونه محدود کړي او پر وړاندې یې کوم جدي غبرګون نه دی ښودلی. خو پوښتنه دا ده چې طالبانو ولې د پاکستان پر وړاندې جدي غبرګون وښود؟نه ښیې؟ د پاکستان د موقت حکومت له پرېکړې وروسته چې په زوره د افغان کډوالو د ایستلو په اړه یو شمېر طالب چارواکو له یوې خوا ظاهرا دریځ خپل کړی، له بلې خوا دغه دریځ ډېر نرم، متضاد او نامناسب دی. ځکه چې د یوې اصولي پرېکړې پر ځای چې پر پاکستان فشار راوړي، طالبانو خپل ځانونه تر اخلاقي سپارښتنو پورې محدود کړي دي. له بلې خوا دغه غبرګونونه د پاکستان د موقت حکومت پر وړاندې نیول کېږي چې د پاکستان په سیاسي راتلونکي کې هېڅ مسوولیت نه لري. که طالبان رښتیا ریښتیني وای او د مهاجرینو مسله ورته مهمه وه، نو په عین وخت کې به یې د پاکستان پر پوځ له قانوني او سیاسي لارو فشار اچولی وای. بې له شکه، که له پاکستان پرته د بل هر هېواد له خوا د کابو دوه میلیونو مهاجرینو د اجباري اخراج په شان لویه پریکړه شوې وای، نو طالبانو، له جګپوړو چارواکو نیولې تر عامو پوځیانو او د دې ډلې ځانمرګو بریدګرو به سخت غبرګون ښودلی وای او خپلې څانګې به یې ایستلې وای. اوږې خو د طالبانو لپاره د پاکستان مسله بل ډول ده. طالبان چې د پاکستان فوځيان دي باید پر ولي نعمت او صاحب باور وکړيد خپلو لوستونکو درناوی؛ له همدې امله د طالبانو له مشر څخه نیولې تر پوځیانو پورې ډېر غلي دي او ځینو یې یوازې په نرمو انتقادي څرګندونو پورې ځانونه محدود کړي دي. له بلې خوا، او یو له مهمو شیانو څخه، ټول خلک، له عامو خلکو څخه تر نورو اشرافو پورې، پوهیږي چې طالبان د پاکستان په استخباراتو او نظام پورې تړلي دي. د طالبانو او پاکستان تر منځ خړې پړې اړیکې د دوو دولتونو او هېوادونو اړیکې نه دي. د دې دواړو ترمنځ اړیکه په حقیقت کې د سازماني او ګروپي استخباراتو اړیکه ده چې په ۱۹۹۶ کې تاسیس شوې. که پاکستان د افغانستان له کډوالو، خلکو او جغرافيې سره څه کول غواړي، طالبانو ته يې هيڅ اهميت نه لري. هغه څه چې مهم دي د پټو استخباراتي اړیکو پیاوړتیا او د پراکسي ډلې په توګه د طالبانو د سمدستي ګټو چمتو کول دي، نه یو داسې سازمان او حکومت چې اوس مهال واک لري. بل ټکی دا دی چې د طالب چارواکو کورنۍ اوس هم په پېښور، کراچۍ او اسلام اباد کې اوسېږي. بې له شکه چې د افغانستان د پخوانیو شاهانو په وخت کې د طالبانو ژمی استوګنځی پېښور، اکوړه خټک، کراچۍ او اسلام اباد او د دې ډلې د اوړی استوګنځی کابل دی.او کندهار او د افغانستان ښارونه؛ طالبان اوس هم پاکستان ته د خپلې مور غېږې په سترګه ګوري. د طالبانو مشران په دې باور نه دي چې دوی د سیاسي حاکمیت په واک کې دي او د دوی راتلونکی به د جغرافیې او د افغانستان له خلکو سره ټاکل کیږي. دوی پوهېږي چې د پاکستان پر وړاندې هر ډول سخت غبرګون کولای شي چې یو ځل بیا منحل شي او اوسنی ناقانونه حکومت د دوی په لاس کې ړنګ کړي. له همدې امله دوی مجبور دي چې د پاکستان د هر ډول عمل په وړاندې راضي اوسي.
