چند روز پیش (۱۵ آگوست سال ۲۰۲۲)، نخستین سال‌گرد آواره‌گی‌ام از افغانستان/خراسان بود. وقتی در ۱۴ آگوست سال ۲۰۲۱، طالبان در شهر مزار شریف، مرکز استان باستانی بلخ، مسلط شدند، من خانه و کاشانه‌ام را ترک گفته و تا هنوز آواره‌ام. این‌که آواره‌گی چه طعمی دارد، تا پیش از ۱۵ آگوست تجربه مستقیمی از آن نداشتم. همه اطلاعات و دانشم درباره تلخی‌ها و مرارت‌های غربت و آواره‌گی، برگرفته از چند کتابی بود که دربارهٔ «اقلیت‌های بدون دولت»، پناهندگان جنگ‌ها و خشونت‌های قومی و ملی خوانده بودم. مثلاً من از جورجو آگامبن خوانده بودم که با زبان طنز گفته بود
