در نخستین ماه‌های فروپاشی جمهوریت کسی از من پرسید که چرا دولت‌مردانِ افغانستان در برابر طالبان نجنگیدند و مقاومت نکردند؟ چرا ارتش ۳۰۰ هزارنفری تا بُن دندان مسلح در برابر لشکرِ بی‌نظم طالبان تاب نیاوردند؟ من در آن زمان در پاسخ این پرسش‌ها و چراها گفته بودم که افغانستان یک «جمهوریِ منهای وطن‌دوستی» بود. هر جمهوری برای ثبات و شکوفایی خود نیاز به تزریقِ حس وطن‌دوستی در جامعه دارد. حس وطن‌دوستی، یعنی احساسی که ترا آماده ایثارگری و فداکاری برای وطن کند. حسی که تو بر بنیاد آن آماده باشی که سر بدهی اما سنگر نه. اما سردمداران جمهوریت
