تیرماه سال ۱۳۷۴ بود و با احمدضیاء رفعت و محمدالله افضلی به کابل رفتیم برای شرکت در محفلی به مناسبت سالگرد شهید صفی‌الله افضلی. مهمان انجمن زنان افغانستان بودیم که آن را خانم آمنه افضلی مدیریت می‌کرد. هنوز عرق ما خشک‌نشده، گفتیم برویم به دیدار استاد واصف باختری به عنوان اولین کاری که باید در کابل انجام می‌شد. و رفتیم به مکروریان، به منزل او. برای من دیدار واصف باختری، همچون یک رؤیا بود. کسی که بعد از استاد خلیل‌الله خلیلی شاعری به عظمت او در افغانستان نمی‌شناختم. دیدار مرحوم خلیلی که هیچ‌گاه میسر نشد. ولی دیدار باختری را
