از نخستین تلاش‌ها برای ایجاد حکومت مرکزی در اواخر قرن نوزدهم تا سقوط جمهوریت در ۲۰۲۱، تاریخ سیاسی افغانستان نشان‌دهنده یک الگوی مزمن بی‌ثباتی قدرت است. در این سرزمین، حکومت‌ها نه به ارث می‌رسند و نه بر اساس سازوکارهای نهادی دوام می‌آورند؛ بلکه بارها و بارها در گرداب سقوط و فروپاشی گرفتار شده‌اند. مطالعات تاریخ‌پژوهان برجسته مانند Rubin (2002, 2013) و Barfield (2010) و همچنین گزارش‌های تحلیلی بانک جهانی (۲۰۱۹) و سازمان ملل متحد (UNAMA, 2020) نشان می‌دهد که افغانستان در مقایسه با بسیاری از کشورهای جنگ‌زده و حتی همسایگانش، نرخ تغییر حکومت و فروپاشی دولت‌ها به‌طور غیرعادی بالاست.
