پس از سقوط نظامِ جمهوری و بازگشت طالبان در ۲۰ اوت ۲۰۲۱، در بیرونِ کشور و در گسترهٔ تبعید و مهاجرت ده‌ها جبهه، شورا، حزب و انجمن صنفی با هدف مخالفت با این گروه اعلام موجودیت کردند. هرچند این نهادها فلسفهٔ وجودی‌شان را مقاومت و مبارزه با طالبان بیان کرده‌اند، تا امروز گام مؤثری در این مسیر برنداشته‌اند. مشکلِ اصلی این شوراها و جبهه‌ها عدمِ هم‌سرنوشتی سیاسی اعضا، فقدانِ روایتِ واحد و کمبود تعهد واقعی به مبارزه است. آنچه این مجموعه‌ها را از هم پراکنده نگه داشته، ترکیبی از منافع متفاوت — و گاهی متضاد — افراد و سازمان‌هاست؛
