در میان شاعران بزرگ ادب فارسی، حافظ شیرازی و عمر خیام نیشابوری همواره در صدر قلب مردم بوده‌اند. یکی، شاعر عشق و عرفان؛ دیگری، شاعر فلسفه و ریاضیات. هر دو به زبان شعر، حقیقت زندگی را می‌جویدند، و هر دو، با لهجه‌ای متفاوت، به یک پرسش بنیادین پاسخ می‌دادند: چگونه باید زندگی کرد؟ پاسخ آنها هرچند در قالبی متفاوت به یک مفهوم مشترک می‌رسد: «لحظهٔ حال». حافظ: لحظهٔ حال، دروازهٔ وصال است.در غزل ۶۵، بیتی است که گویا خلاصهٔ تمام فلسفهٔ اوست: هر وقتِ خوش که دست دهد مغتنم شمار / کس را وقوف نیست که انجامِ کار چیست؟
