دختری به دنبال رویاها؛ (از انتظاری تا نومیدی در گشایش مکتب ها) (۱)

دسته: تحلیل
نویسنده: نبیلا نظری
1402/08/15
11:03 ق.ظ
بازدید: 24

پایگاه خبری تحلیلی روایت : ساعت یازده صبح بود و هوای جاده‌های مزار ملایم به‌نظر می‌رسید. در آسمان ابر‌ها پراگنده شده بود و این حالت در فصل بهار یک چیزی طبیعی بود. در جاده‌ها هلهله‌ی دختران که از مکتب سلطان راضیه رخصت شده بودند بلند‌بلند به‌گوش می‌رسید و با شور هیجان به‌طرف خانه‌های‌شان روان بودند. من و بهار قرار بود که در سال(۱۴۰۱)صنف دوازده شویم، اما امارت اسلامی با اعلامیه‌های«امرثانی» ما را از رفتن به‌مکتب منع کردند، ولی هرروز خوش‌بین بر این بودیم که امروز یا فردا باز خواهد شد. پدرم که مرا هرروز دلداری می‌داد و به‌همین منظور من را در دو آموزشگاه ثبت‌نام کرده بود تا من در همه فنون مهارت پیدا کنم و در امتحان کنکور که رشته‌ی دلخواهم«اقتصاد» بود کامیاب گردم و روزی این اقتصاد پس مانده‌ی خود و میهنم را رونق دهم.

صنف یازدهم مکتب بودم که طالبان حکومت را به‌دست گرفتند، گرچند وحشت‌شان از راه دور زیاد بود، ولی دختران در مزارشریف مکتب می‌رفتند و این برایم یک روزنه‌ی امید شده بود. خانه ما در ناحیه اول شهر مزار بود و من در مکتب«لیسه سلطان راضیه» درس می‌خواندم؛ این مکتب یکی از مکاتب دلخواه من بود؛ چون در اول، ما در ولسوالی چهاربولک بلخ زندگی می‌کردیم، اما بنابر اصرار شبانه‌روزی من، پدرم این‌جا آمد تا من بیش‌تر درس بخوانم. پدرم کراچی سبزیجات داشت، مادرم خانم خانه بود و کدام حرفه‌ی خاص نداشت. دو خواهر و دو برادر داشتم؛ برادر‌انم از خواهرانم کوچک‌تر بودند. من دختری بودم که پدرم بیش از داشتن پسر برایم افتخار می‌کرد، چون فرزند بزرگ‌اش بودم. هیچگاه کاستی محبت را نداشتم. پدرم روز‌ها با یک کراچی‌اش در شهر کار می‌کرد تا ما گرسنه نمانیم و مرا با پول اندک‌اش در دو آموزشگاه ثبت‌نام کرده بود. من که این موهبت‌های پدرم را می‌دیدم و هزار بار شاکر حال و احوال خویش می‌شدم. گرچند روزگار با ما سر ناسازگاری داشت و هیچ‌گاه پول طورحسابی در دستان خانواده‌ام ندیده بودم، ولی باز هم با این زندگی کساد شاد بودم.
من هرروز صبح وقت بیدار می‌شدم، این سحر خیزی را برای خود یک عادت ساخته بودم و تنها خودم نه بلکه تمام خانواده را به‌سحر خیزی عادت داده بودم. هر روز من ساعت هشت از خانه بیرون می‌شدم، ولی آن روز ساعت هشت‌و‌سی‌دقیقه شده بود. آن‌روز قرار بود فیس کورس‌ام را بدهم و منتظر بودم که شاید پدرم وقتی رفتن‌اش به‌مادرم پول داده باشد، اما هر قدر به‌سوی مادرم می‌دیدم به‌طرفم نگاه نمی‌کرد؛ در آن صورت دانستم که پولی وجود ندارد. آهسته از جایم بلند شدم و آن پیراهن سیاه که همه روزه می‌پوشیدم به تن کردم و ماسک خود را هم زدم تا قوانین امارت اسلامی درست شود. لمحه‌لمحه‌ به‌سوی آموزشگاه می‌رفتم، در راه در دلم هزار تصویر مجسم می‌شد. شاید استاد بگوید داخل صنف اجازه نداری، شاید در مقابل صنف ایستاد کرده در نزد هم‌صنفی‌هایم به من توهین کند که چرا دو روز شده فیس نمی‌آوری و سر وقت هم نمی‌آیی؟
رنگ از رخ‌ام پریده بود و تلو‌تلو اول به‌صنف آماده‌گی رفتم چون من را پدرم در دو صنف شامل کرده بود که هم آماده‌گی کنکور بخوانم و هم انگلیسی. وقتی وارد صنف شدم، استاد ما که یک‌پسر قد بلند، چهره‌ی سفید و مو‌های مخملی سیاه داشت، به‌سویم با آن چشمان سیاهی گردش تیز‌تیز نگاه کرد. من دست‌و‌پایم کرخت شده بود. فقط به چشمان استاد نگاه می‌کردم؛ شاد بودن و قهر‌و‌غضب بودنش را از چشمانش می‌دانستم. چند تاری از موهایش که جبین‌اش را کتمان کرده بود، پس زد و با یک خنده‌ی ملیحی به من گفت:« صوفیا! تو که شاگرد لایق و با استعداد صنف هستی، با دیر آمدنت به‌خودت لطمه وارد می‌کنی.» شکر که تمام حرف‌هایش همان قدر بود، گویا که خبر داشت من پول نیاورده بودم که پرسان هم نکرد.
درس استاد تمام شد و ساعت ده صبح بود. ما تقربیا دو ساعت درس آماده‌گی می‌خواندیم و بلافاصله در آن‌وقت درس انگلیسی شروع می‌شد. آن‌روز هر دو صنف‌ام فیس‌اش پوره شده و از گیر اولی خلاص شده بودم، اما دومی انتظارم را می‌کشید. استاد انگلیس ما با استاد آماده‌گی فرق داشت. او دلیل‌‌ها و بهانه‌ها را نمی‌پذیرفت، من قبل از همه و آمدن استاد در صنف حضور پیدا کردم و یک چوکی‌ای که در آخر صنف بود به‌خود اختیار کردم. لحظه‌ی از نشستن‌ام نشده بود که استاد ما با آن قد کوتاه و سبیل انبو‌ه‌اش وارد صنف شد. آن‌روز پیراهن‌تنبان پوشیده بود، نمی‌دانم شاید محتسبان امر بالمعروف امارت گوش مالی داده بودند. او را صنفی‌های ما در غیاب‌اش استاد زمینی می‌گفتند، اما آن‌روز اندک با پیراهن‌تنبان قداش بلند معلوم می‌شد. در دلم خدا‌خدا می‌کردم که درس را آغاز کند تا از گرفتن فیس حرفی نزند. او به‌طرف میز‌ش رفت و کتاب‌ش را برداشت، من در آن‌لحظه نفس عمیق کشیدم گویا آن پسری موی فرفری که کنارم نشسته بود، آه کشیدن مرا احساس کرد. استاد با کتابی‌که در دست‌اش بود قدم‌قدم به‌طرف‌ بالای صنف در حرکت شد، در آن‌وقت قلب من در درونِ سینه‌ام بیرون می‌جهید و حتا قدم‌هایم حسی نداشت. گویا که استاد با دیدن من همه چیز یادش آمد، در کنار من ایستاد و با صدای بلند فریاد کشید:« امروز آخرین مهلت‌تان بود، فیس آوردین؟» من دیگر نمی‌توانستم بالا را نگاه کنم، شاید اولین نفر من بودم که استاد فیس درخواست می‌کرد. دو روز را به‌بهانه‌های مختلف تعلل‌جویی کرده بودم تا پدرم پول جمع‌آوری کند، اما آن‌روز دیگر بهانه‌ی نداشتم. سرم را بلند کردم که استاد پیش روی صنف است و تمام هم‌صنفی‌هایم پول‌های‌شان را تحویل دارند. وقتی همه را جمع کرد تنها من بودم که با چشمان عسلی سرخ شده‌ام به‌هر طرف نگاه می‌کردم تا راهی برای خود پیدا کنم.در آن فرصت استاد خطاب به‌من کرد و گفت:«صوفیا تو دیگر چه بهانه می‌آوری؟» وجودم یک لرزش ناخودآگاه کرد و با تته‌پته گفتم:« استاد! م. م. من.» حرفم را بدون ترتیب در حال گفتن بودم که «بهار» دختر همسایه دست راست ما که از حال و اوضاع روزگار ما آگاه بود، در بین حرفم پرید و گفت:«استاد ببخشید! پول صوفیا را من گرفتم چون از من دو صد افغانی کم بود و فردا من برایش می‌آورم که فیس را تحویل کند.» استاد با اخم به‌طرف هر دوی ما نگاه کرد، سر پر مویش را تکان داد و دیگر حرفی نزد. بهار بهترین دوستم بود، همیشه درس‌های‌مان را با هم می‌خواندیم، او که در انگلیسی مشکل داشت همیشه من برایش کمک می‌کردم و آن‌روز او هم برای من کمکِ بزرگی کرد.

همچنین بخوانید: دختری به دنبال رویاها؛ از انتظاری تا نومیدی در گشایش مکتب ها (پایان)

ساعت یازده صبح بود و هوای جاده‌های مزار ملایم به‌نظر می‌رسید. در آسمان ابر‌ها پراگنده شده بود و این حالت در فصل بهار یک چیزی طبیعی بود. در جاده‌ها هلهله‌ی دختران که از مکتب سلطان راضیه رخصت شده بودند بلند‌بلند به‌گوش می‌رسید و با شور هیجان به‌طرف خانه‌های‌شان روان بودند. من و بهار قرار بود که در سال(۱۴۰۱)صنف دوازده شویم، اما امارت اسلامی با اعلامیه‌های«امرثانی» ما را از رفتن به‌مکتب منع کردند، ولی هرروز خوش‌بین بر این بودیم که امروز یا فردا باز خواهد شد. پدرم که مرا هرروز دلداری می‌داد و به‌همین منظور من را در دو آموزشگاه ثبت‌نام کرده بود تا من در همه فنون مهارت پیدا کنم و در امتحان کنکور که رشته‌ی دلخواهم«اقتصاد» بود کامیاب گردم و روزی این اقتصاد پس مانده‌ی خود و میهنم را رونق دهم.
قدم‌قدم به‌خانه نزدیک شدم، آموزشگاه و خانه‌ی ما هر دو در ناحیه اول بود چون همه آموزشگاه‌ها و نهاد‌های علمی در همین‌جا قرار داشتند. وقتی دروازه را باز کردم، با شور هیجانِ دو برادر ریزه‌ام مقابل شدم که مثل هرروز دروازه‌ را برایم باز می‌کردند. مادرم در آشپزخانه مصروف کار کردن بود و من بدون توقف ساکم را گذاشتم و در آشپز‌خانه به‌کمک مادرم رفتم. مادرم هنوز هم به‌سویم نگاه نمی‌کرد و من نزدیک شدم دستان‌اش را بوسیدم. بعد سرش را بلند کرد در حالی‌که بغض گلویش را می‌فشرد گفت:
_دخترم! دیروز پدرت کم کار کرده بود، فقط همان‌ قدر شد که نان خشک و روغن آورد. خودت که می‌دانی همه چیز قیمت‌ شده و دو صد افغانی مانده بود که فیس ترا پوره نمی‌کرد، از همین خاطر این صبح پدرت وقت‌تر رفت تا بیش‌تر کار کند که فردا برای تو پولی پیدا شود.
دخترم! این‌روز‌های مضیقه‌بار ما حتمن تمام می‌شود، ولی من آرزویم این است که تو به‌اهداف‌ت برسی.
مادرم را به‌آغوش کشیدم و آن اشک‌های مزاحمی که گونه‌های سرخ و سفیدش را می‌بوسید پاک کردم. نن که می‌دانستم مادرم چه دردی را می‌کشد، ولی من خودم را شاد جلوه می‌دادم که مبادا بیش‌تر تحزن‌بار شود. بعد از چند لمحه‌ی، دستانم را پس زدم و شروع به‌پاک‌کردن گندنه‌های که پدرم باقی‌مانده‌اش را خانه می‌آورد شروع کردم چون آن‌شب قرار بود آشک پخته‌ کنیم.

همچنین بخوانید: نتیجه کانکور تک‌جنسیتی؛ غم‌گینی خواهران و ماتم دختران

نوشته های مرتبط :