در خبرها خواندیم که طالبان از جمهوری اسلامی ایران خواسته است که با افزایش تعداد دیپلمات‌های این گروه در تهران موافقت کند.
سرپرست طالبانی سفارت افغانستان در تهران این درخواست در چهارمین نشست «کمیسیون امور قونسولی» میان این گروه و جمهوری اسلامی ایران مطرح کرده است.
وزارت خارجه طالبان گفته است که سرپرست طالبانی سفارت افغانستان در ایران در این نشست از نیاز جدی به افزایش تعداد دیپلومات‌ها صحبت کرده و از جمهوری اسلامی ایران خواسته است که با این درخواست موافقت کنند.
طالبان در حالی چنین درخواستی از ایران دارند که توقع مردم افغانستان از کشورهای منطقه و همسایه این است که تا وقتی که طالبان به شروط جامعه جهانی و مفاد قطع‌نامه‌های شورای امنیت سازمان ملل متحد مبنی بر تشکیل حکومت فراگیر، رعایت حقوق زنان و قطع رابطه با تروریسم بین‌المللی تن نداده‌اند، نه حکومت این گروه را به رسمیت بشناسند و نه هم گامی بردارند که طالبان از آن تعبیر به «شناسایی رسمی» کنند.
تجربه دوسال گذشته نشان داد که طالبان از برخی سیاست‌های کشورهای منطقه سوءتعبیر می‌کنند. یکی از سیاست‌هایی که از سوی طالبان سوءتعبیر شد، پذیرش تعداد دیپلمات‌های طالبان بود.
اگرچه کشورهای منطقه تصریح کردند که پذیرش این دیپلمات‌ها صرفاَ برای تسهیل امور قونسولی است و به معنای شناسایی رسمی نیست، اما مقامات طالبان بارها در سخنرانی‌های خود گفتند که با چندین کشور دنیا تعامل و رابطه دیپلماتیک دارند و تلویحا اظهار داشتند که دیگر چیزی عملا به نام «بن‌بست شناسایی رسمی» فراراه شان وجود ندارد.
مردم افغانستان در حالی که از سیاست عدم شناسایی رسمی حکومت طالبان از سوی منطقه و جهان استقبال می‌کنند، اما مطالبه شان این است که دیپلمات‌های این گروه را نیز نپذیرند و با مطالبه افزایش تعداد آن‌ها موافقت نکنند.
مردم افغانستان معتقدند که پذیرش دیپلمات‌های این گروه و موافقت با افزایش تعداد آن‌ها باعث می‌شود که طالبان آن را به شناسایی رسمی تعبیر کرده و خود را بی‌نیاز از پذیرش شروط جامعه جهانی و منطقه برای به‌رسمیت‌شناسی بدانند.
چندی پیش، «ملا متقی» وزیر خارجه طالبان در نشستی در آنتالیای ترکیه به صراحت گفت که تعامل جهان با آنان همانند تعامل با یک حکومت به رسمیت‌شناخته شده است و این گروه نیازی به شناسایی رسمی احساس نمی‌کنند.
یکی از دلایلی این‌که طالبان هنوز به مطالبات جهان و منطقه تن نداده است، همین سوءتعبیرها است.
مطالبه مردم افغانستان از کشورهای منطقه و جهان این است که محتاط باشند و اقدامی نکنند که باعث ایجاد چنین سوءتعبیرها در میان طالبان شود.
باور ما این است که کشورهای منطقه و جهان باید برای مطالبات مردم اولویت و ارجحیت قایل باشند، نه مطالبات طالبان.
حکومت طالبان یک حکومت تک‌قومی، تک‌مذهبی، تک‌جنسیتی و تک‌حزبی است. این حکومت مشروعیت مردمی ندارد و فقط از راه تغلب و توسل به زور و شمشیر در افغانستان حکومت می‌کند.
حکومت زور دایمی نیست. حکومت‌ها می‌روند و می‌آیند، اما آن‌چه باید در اولویت قرار بگیرد مطالبات و حقوق مردم افغانستان است.
ایستادن در کنار مردم افغانستان و دفاع از حقوق آنان به سود کشورهای منطقه و جهان و به نفع صلح و ثبات در کشور است.
