نامه‌ای در پاسخ به ادعای پاکباز بودن امرالله صالح!

دسته: تحلیل, ویژه خبری
نویسنده: تحریریه روایت
۱۴۰۲/۰۶/۰۸
۱۲:۱۷ ب٫ظ
بازدید: 2

به سخن فردوسی بزرگ:

سخن هرچه گویم، همه گفته‌اند

برِ باغِ دانش همه رفته‌اند.

آقای صالح، شما تنها چیزی که در کارنامه‌‌ای خویش ندارید، همان پاکبازی‌ست که در نوشته‌ی پسین‌تان، خود را عهده‌دار چنین فضیلتی سیاسی دانسته‌اید. به سخنِ مارتین لوتر‌کینگ، آن سیاه‌ پوست آمریکایی- افریقایی تبار، در ادبیات مبارزه‌ی سیاسی چهار مرحله‌ی بسیار بنیادی وجود دارد، که می‌تواند توجیه‌گر دادخواهی ما تلقی شود؛ در این میان، از پسِ اثبات ستم‌گری و بی‌عدالتی در جامعه، داشتن عزت نفس و، یا به تعبیر منتسکیو همان انکارخود، عمده‌ترین مرحله‌ی اساسی برای مبارزه‌ی دادخواهانه دانسته می‌شود. زیرا، به دنبال تعریف روشن از مقصد و اصول دادخواهی، داشتن تعهد مهم‌ترین شرط پایمردی‌ست، و در پی همین تعهد است که بساط تن‌سوزی دامن می‌گسترد و خرمن خودپروری برداشته می‌شود. این‌جاست که امکان تامین خیر برین در جامعه‌‌ی سیاسی تحقق پذیر خواهد بود. زیرا وقتی مقصد و مرامِ ما روشن بود و برای برپایی آن مرام تعهد داشتیم، آن‌گاه پای هیچ مذاکره‌ی بر علیه‌ این مرام تمکین نخواهیم کرد و آن را فدای جاه و مقامِ سیاسی نخواهیم نمود.

با این‌حال، آقای صالح یک‌بار اگر هم شده، از خود پرسیده‌اید که نسبت شما با چنین عزتِ نفس که به تعبیر شما همان پاکبازی‌ست، چیست؟! من درک‌تان می‌کنم از این‌که به‌حسب آن عشقِ دیرپای که برای جاه‌طلبی دارید، گرفتار چنین یأس و ملالت ناخود‌آگاه شده‌اید و این‌گونه یاوه‌سرایی می‌کنید. از این‌رو، فرق بسیار است میان آنانِ که اهل پیکار سیاسی استند و مبارزان راستین؛ یکمی در پی جاه و مقامِ برای خویشتن و دویمی، در جست‌وجوی خیر‌های برین و سعادت عمومی‌ست. زین‌سبب اهل‌ پیکار سیاسی، رویهمرفته فاقد عزت نفس بوده و برای دست‌وپا کردن جاه‌ و مقامِ در سکوی قدرت‌ سیاسی تقلا می‌نمایند. اما سوال این‌که آیا چنین پیکاری می‌تواند گرهِ کور از مسئله‌ی مهم ما را برهاند؟‌ چنان‌که در میان جهش‌های اجتماعی و جنبش‌های سیاسی شکل‌گرفته در افغانستان در این سال‌های پسین، شما عمده‌ترین مصداق دست‌وپازدن برای رسیدن به قدرت سیاسی استید. آقای صالح، به خاطر داشته باشید که مبارزان پاکباز هیچ‌گاه له‌ و علیه شخص، گروه سیاسی و قوم دیگری نمی‌تازد. مگر شما فراموش کردید به بچه‌ی هزاره سهمی به اندازه‌ی بینی‌اش در نظر گرفتید. همین‌طور آن سخنرانی مست و عربده‌کشیده‌ی خود را در خوست مبنی بر حمایت از افغانیزه‌کردن کشور، فراموش نمودید؟! آقای صالح، بخاطر داشته باشید که در برابر همین سیاست همگن‌سازی کشور انسان‌های بسیار قلع و قمع شده‌ است و تنها از عهده‌ی یک آدمِ پرطماع و جاه‌طلب چنین بر می‌آید که بر له‌ دشمن و علیه‌ دوست بتازد. گذشته از آن، شما در بخشِ دیگری از نوشته‌تان گفتید که متهمین اعتراف می‌کنند و مجرمین خواستار بخشش و آمرزش‌اند. به نظر می‌رسد هنوز به‌سبب آن یأس نا‌خودآگاه، جایگاهِ خود را نسبت به آن متهم و مجرم اشتباه گرفتید؛ زیرا آن متهم و مجرمِ مورد عنایت شما، هردو به ‌سبب دررفتن از چارچوب حقوقی جامعه‌ی خود، مستلزم چنین کیفری‌اند، و گفتنی‌ست که به سبب اصل حقوقی اصلاح‌ یا اقدامات تامینی و تربیتی که گاروفالو ،از آن به اصل “استعداد بزهکار برای زندگی‌” توصیف نموده است، امکان بازگشت و بخشش برای آن مجرم مورد اقبال شما وجود دارد. اما شما به سبب خیانت سیاسی در کشور در کنار آقای غنی، آن شرف باخته‌ای رفیق ات، مورد چنین بذل و ارفاق حقوقی نیستید؛ آقای صالح این سخن‌ام را از سر خشم تلقی نکن، و به سبب آن آیه‌ای قرانی “و ما ینطق عن‌الهوا” و همین‌طور آن سخن خداوندگار توس:

همچنین بخوانید: واحد ویژه خیالی امرالله صالح

درختی که پروردی آمد به بار

ببینی برش را کنون در کنار

گرش بار خار است خود کشته‌ای

وگر پرنیان است خود رشته‌ای!

شما مسئولین کشور بودید و مصداق خیانت بر سرنوشت مردم شمایید؛ زیرا در دو جبهه‌ای طالب و دولت قربانی‌های بی‌شمار پرداختیم و شما در برابر آن‌ها مسئول‌ استید. و اصولا اگر نظم و دادگاهِ در میان باشد، شما با آن رفیق ات و جمعی دیگر از سران ارتش محکوم به مرگ‌اید. زیرا شما مجرمین سیاسی استید و مجرمین سیاسی را فقط محاکمه‌ی نظامی کارگر می‌افتد. بدین‌سان، به سبب داشتن چنین مقامِ در خیانت، نمی‌شود شما را به آن مجرمِ حقوقی اشتباه گرفت، و، اصلا بذل و بخشش در کانتکست مجرمین سیاسی محلِ از اعراب ندارد. چنان‌که روسو در دفاع از بروتوس، آن فضیلت‌مند رومی و دولت‌مردی که به دلیل خیانت فرزندان‌اش به جمهور، آنان را ضمن ‌آن‌که به مرگ محکوم نمود، در پای محاکمه‌ی آنان نشست، می‌نویسد: اگر قانون‌گذاری منصب خود را درست در لحظه‌ی که جمهور با منتهای خطر مواجه است ترک کند، مثل کار یک خیانت‌کار است و مستحق آن است که به مرگ محکوم شود.

آقای صالح نامه‌ام را می‌خواهم همین‌جا به پایان برسانم، و این نکته‌ای پایانی را نیز گفتنی می‌دانم که به سبب نداشتن آن فضیلت‌ و مرام‌ سیاسی‌ای که قطعا از مبارزان پاکباز بر می‌آید، نه از کسانِ اهل پیکار سیاسی چون شما و دیگر همراه‌هان‌تان که همین اعتراف نکردن ات با تمام دیده‌-درایی خود دلالت بر آن دارد که در پی نان و سکوی دیگری در قدرت سیاسی استید، و بدین‌سبب از همین آدرس خطاب به دیگر هم‌نسلان خود می‌گویم که هر نوع مبارزه و استقامتِ با هدایت‌گری سیاست‌گرانِ چون شما، ضمن‌ آن‌که خیانت دیگری‌ست بر آن جان‌‌های از دست رفته که با وقوف بر ستم موجود به پا ایستاده ‌بودند و، هم‌چنین ایستاده‌اند، ره‌بجای نخواهید برد، بل‌که خود سد بزرگی‌ست در برابر دیگر دادخواهان که با اقتدار تمام در برابر بیداد‌گری موجود به قصد تامین آن خیر برین پایمردی می‌کنند.

همچنین بخوانید: عاقلک محله

به سخن دکتر لطیف پدرام، آن معلم تنها و فضیلت‌مند ما، یا سخن نمی‌گویم و، یا اگر بخواهم سخنِ بر زبان بیارایم روشن و بی‌باک بیان می‌کنم.

“کامیار”

۲۸ مرداد ۱۴۰۲

نوشته های مرتبط :