روایت سقوط؛ سفر کابل- هرات

دسته: تحلیل, روایت مردمی
نویسنده: تحریریه روایت
1402/05/21
7:15 ب.ظ
بازدید: 0

قسمت اول

چند روز قبل از سقوط کامل افغانستان به دست طالبان، برای آخرین بار از مسیر جاده مرگ (شاهراه کابل- هرات) به سمت ایران آمدم. اما آمدن از کابل تا هرات در روزهای منتهی به سقوط، گذار از هفت خوان رستم بود. با وجود اینکه در بخش نظامی افغانستان یک روز هم وظیفه اجرا نکرده بودم، ولی دوبار از ایستگاه کمپنی به دلیل ترس از طالبان به خانه برگشتم. بار اول وقتی خواستم سوار موتر شوم، خبر سقوط بندر اسلام قلعه و مسدود شدن مرز، مخابره شد؛ با این خبر هرچند به سقوط افغانستان فکر نمی کردم ولی به خاطر سامان یافتن گذار از مرز به خانه برگشتم. چند روز بعدش هم دوباره به ساحه کمپنی آمدم اما دل در دلم نبود و دوباره جرئت سفر نتوانستم و برگشتم. بار سوم اما دل به دریا زدم و ساعت ۲ بعد از ظهر یک روز گرم و سوزان ماه اسد سال ۱۴۰۰ که چند روز بیشتر به سقوط کامل افغانستان نمانده بود، از کابل به سمت هرات با موتر های مسافربری راه افتادم. یادم است که خیلی دلهره داشتم از چهره و نگاه طالبان به شدت می ترسیدم. با اینکه هیچ موقف و مقام سیاسی و نظامی در نظام افغانستان در گذشته و حالش نداشتم ولی بازهم می ترسیدم. در حالیکه جاده ای تخریب شده از ماین و مواد منفجره کابل تا غزنی را به سختی پیمودیم، در منتهی الیه شهر غزنی درگیری به شدت میان نیروهای جمهوریت و طالبان جریان داشت. با اینکه گذار از وسط جنگ خطر و ریسک بلندی بود ولی رانندگان این مسیر به این حوادث عادت کرده بودند وبدون توجه به شلیک و اصابت گلوله در اطراف موتر از شهر غزنی عبور کردیم.

همچنین بخوانید: حامد کرزی خواستار بازگشایی عاجل مکاتب دخترانه شد

پس از غزنی وارد قلمرو طالبان در ولسوالی قره باغ شدیم. قدم به قدم پوسته های امنیتی به دست طالبان افتاده بود. جای در نزدیک های ولسوالی شاهجوی زابل، طالبان میتینگ (جشن و گردهمایی) را در مسیر جاده با استفاده از موترهای رنجنر تازه به دست آورده از نیروهای امنیتی سابق برپا کرده بودند. با این میتینگ اجازه نمی دادند که موتر های مسافرین از شاهراه عبور کند؛ هم ترس و هم افسوس نفرت در وجودم موج می زد.
سرانجام پس از ساعاتی و همزمان با غروب به شهر قلات رسیدیم. در قلات جنبنده ای پر نمی زد. شهر آرام اما آرامشی قبل طوفان بود. هنور به صورت کامل از شهر قلات عبور نکرده بودیم که صدای تبادل گلوله های سبک و سنگین از اماکن نزدیک به ما شنیده می شد. هر چند ده متر که موتر جلو می رفت صدای شلیک گلوله واضح تر می شد. شاید حدود یک کیلومتر از شهر قلات دور شده بودیم که نیروهای امنیتی جلو موتر سد کردند و گفتند که جنگ شدید در چند قدمی جریان دارد و راه مسدود است. هنوز لحظاتی نگذشته بود که همین نیروهای امنیتی که در جلو ما قرار داشتند مورد حمله قرار گرفتند. واقعا لحظات سختی بود. سخت به لحاظ اینکه در جلو چشم خود می دیدم که چگونه نیروهای امنیتی ما خون شان را کف دست شان گذاشته و از خاک و وطن و جغرافیایی ما حراست می کنند؛ اما سیاسیون بی کفایت که در راس هستند هرگز این جان فشانی را پاس نداشته و دارند معامله می کنند. درحالیکه مرمی پشت مرمی از دو طرف مثل باران بر واسطه هاموی اردوی ملی اصابت می کرد، اما راننده این واسطه ها بدون کوچکترین هراسی برای مقابله با طالبان به پیش حرکت می کردند.

همچنین بخوانید: طالبان: قانون جدید جدید رسانه‌ها به زودی توشیح و تنفیذ می‌گردد

نوشته های مرتبط :