چرا افغانستان برای قهرمانانش وطن نشد؟

دسته: تحلیل
نویسنده: تحریریه روایت
1402/05/15
3:43 ب.ظ
بازدید: 0

امروز در خبرها خواندیم که روح‌الله نیکپا، مدال‌آور المپیک کشور، به عنوان تیم تکواندوی نیوزیلند انتخاب شده است.

نیکپا، متولد سال ۱۹۸۷ در وردک است و تکواندو را از ۱۰ سالگی در کابل آغاز کرده است. او کسی است که در المپیک پکن و المپیک لندن به نمایندگی از افغانستان اشتراک کرد و برای کشورش مدال برنز گرفت. از او به عنوان تنها ورزشکار افغانستان که موفق شده در بازی‌های المپیک مدال بیاورد، یاد می‌شود.

خوب به یاد دارم در یکی از مسابقات جهانی وقتی نیکپا حریف خود را شکست داد، پرچم افغانستان را بلند کرده و زار زار می‌گریست.

امروز وقتی خبر انتخاب او به عنوان مربی تیم تکواندوی نیوزیلند را می‌خواندم، گریه‌های نیکپا به یادم آمد و من نیز گریستم.

این خبر اگر از یک‌سو نشان‌دهنده استعداد و تلاش و پشت‌کار یک جوان افغانستانی است، از سوی دیگر برای ما یادآوری می‌کند که افغانستان حتا برای قهرمانان خود هم وطن نشد و فرزندانش ناگزیر شدند به عالم غربت و مهاجرت پناه ببرند.

من خوب می‌دانم که برای نیکپا هیچ چیزی لذت‌بخش‌تر از این نیست که برای کشورش خدمت و مبارزه کند، اما آیا آن‌قدری که او افغانستان را دوست دارد، کشورش نیز او را دوست دارد؟

افغانستان متاسفانه برای نخبگان و قهرمانان خود وطن نشد. وطن تنها آب و خاک و گل و مجموعه‌ای از خاطرات نیست، بلکه جایی است که تو او را دوست داشته باشی و او تو را. شما در آثار کلاسیک جمهوری‌خواهان نیز می‌خوانید که پاتریا جایی است که در آن آزادی، عدالت و برابری وجود داشته باشد و مردم احساس قدرت کنند و خود را تصمیم‌گیرنده اصلی بدانند. جایی که چنین ویژگی‌هایی وجود نداشته باشد، آن‌جا کشور نیست و کسی در برابرش احساس مسوولیت نمی‌کند.
جوزپه ماتسینی چه زیبا می‌گوید که: «تا هنگامی که برادران شما حق رای در مورد توسعه‌ای حیات ملی ندارند، تا موقعی که یک بی‌سواد در میان باسوادان افسوس می‌خورد، تا زمانی که یک نفر مهیا و مشتاق کار هنوز بیکار است و در فقر دست و پا می‌زند، شما میهنی را که باید داشته باشید، میهنی از آن همه، میهنی برای همه، نخواهید داشت.»
میهن، به قول ولتر، “همان زمین خوبی است که مالکش در آن، در حالی که راحت و آسوده در خانه‌ای آباد لمیده باشد، می‌تواند بگوید: این زمینی که در آن کشت کردم، این خانه‌ای که ساخته‌ام، مال من است. این‌جا تحت حمایت قوانینی که هیچ حاکم مستبدی قادر نیست بدان تعرض کند، زندگی می‌کنم. هر زمانی که مالکانی، مثل من، به هوای منافع مشترک‌مان دورهم جمع می‌شوند، من صدای خودم را در این گردهمایی خواهم داشت؛ من جزئی از کل هستم، جزئی از اجتماع، جزئی از حاکمیت. این خود پاتریا، این خود کشور من است.»

همچنین بخوانید: چگونه غنی باعث فروپاشی اجماع سیاسی شد؟

از این منظر که بنگریم، شهروندان – چه آن‌هایی که در خارج‌اند و چه آن‌هایی مهاجراند – همه بی‌وطن هستند. آن‌هایی که در داخل کشور زندگی می‌کنند نیز بی‌وطن اند، زیرا حق مشارکت در تصمیم‌گیری را ندارند و یک حکومت مستبد، تمام حقوق شان را سلب کرده است.

نوشته های مرتبط :