طالبان؛ رد فقر و گرسنگی در افغانستان و غصب‌ کمک‌های جهانی

دسته: تحلیل
نویسنده: تحریریه روایت
1402/04/20
5:27 ب.ظ
بازدید: 0

امیرخان متقی، سرپرست وزارت خارجه طالبان گفته است که بحران اقتصادی و فقر در کشور تبلیغات است و اقتصاد افغانستان پیش از این یک اقتصاد جنگی و وابسته به تجارت مواد مخدر و فساد بود. اما امروز متکی بر اقتصاد داخلی است.
این مقام طالبان تاکید کرده است که تمرکز این گروه روی اجرای پروژه‌های بزرگ توسعه‌یی در افغانستان است. سرپرست وزارت خارجه گروه طالبان همچنین افزوده است که ارزش افغانی با وجود تحریم‌ها و فشارهای جامعه جهانی در کشور ثابت مانده و اقتصاد کشور با تمرکز بر اجرای پروژه‌های زیربنایی رشد خواهد کرد.
طالبان در حالی بحران اقتصادی و فقر در افغانستان را تبلیغات می‌خوانند که نهادهای مستقل بین‌المللی می‌گویند که بیشتر از ۲۸ میلیون نفر در کشور زیر خط فقر قرار دارند و نیاز جدی به کمک رسانی دارند.
با این حال برای راستی آزمایی و اثبات دروغ این ادعای طالبان چند نکته در زمینه اقتصاد افغانستان تحت کنترل طالبان مهم است.

۱_ براساس آمارهای سازمان ها و نهاد‌های معتبر جهانی، میزان فقر در افغانستان در طول دو سال حاکمیت طالبان از ۴۰ درصد به ۹۰ درصد افزایش یافته است. در حالیکه در سال های آخر دوران حکومت اشرف غنی روند فقر در کشور سیر صعودی به خود گرفته بود و بین ۴۰ تا ۵۰ درصد مردم در فقر بسر می‌بردند، اما با سقوط جمهوریت و روی کار آمدن طالبان این آمار اکنون به بالای ۹۰ درصد رسیده است. یعنی میزان فقر از سال آخر حکومت اشرف غنی تاکنون به دو برابر افزایش یافته است که برای هیچ کسی پوشیده نیست.

همچنین بخوانید: نمایندگان تهران و کابل در مورد چالش‌ها و موانع توسعه‌ی تجارت میان دو طرف گفت‌وگو کرده‌اند

۲_ براساس مشاهدات و مستندات میدانی، اکثریت مطلق مردم از بیکاری و فقر شکایت دارند که این مسئله باعث گسترش هنجارهای منفی بین جامعه و اقشار مختلف اجتماع شده است. به گونه نمونه میزان خودکشی در طول دوران دوساله حاکمیت طالبان در تمامی مناطق کشور افزایش یافته است. از سوی هم اکثریت مطلق خودکشی ها که بیشتر بین جوانان اتفاق می‌افتد، ناشی از بیکاری و فقر می باشد. در حالیکه مقامات گروه طالبان نیز موارد افزایش خود کشی متاثر از فقر را تایید می‌کنند، اما با آن هم در گفتار متناقض سخن از تقویت اقتصاد و پیشرفت اقتصادی کشور می زنند.

۳_ برخلاف ادعای اخیر وزیر خارجه گروه طالبان،؛ تمامی رهبران و مقامات این گروه به شمول همین ملا متقی همواره در ملاقات‌های شان با مسئولان نهاد های مددرسان و دیپلمات‌های کشورهای خارجی، عاجزانه از آنان برای فقر زدایی در کشور خواستار کمک شده اند. اگر سری به اخبار ملاقات‌های رهبران طالبان با دیپلمات، سفیر و مدیران و روئسای نهادهای بین المللی و کشورها بزنیم، در هیچ ملاقاتی نیست که این گروه طلب کمک اقتصادی نکرده باشد. خوب این دست گدایی دراز کردن به سوی کشورها و نهاد های مدد‌رسان، ناشی از بیچارگی و فقر است یا دارای و ثروت و پیشرفت!؟ طالبان اگر زره‌‌ای صداقت داشته باشند، تا این حد متناقض نمی گویند و نمی بافند.

۴_ به تازگی سازمان هماهنگ کننده کمک‌های بشری سازمان ملل (اوچا) اعلام نموده که بیش از ۲۸ میلیون نفر در افغانستان زیر خط فقر قرار دارند. یعنی چهار پنجم جمعیت کشور نه شغلی برای درآمد دارند و نه غذایی برای خوردن. از این رو این نهاد کمک رسان جهانی خواستار تامین بودجه ۲.۲ میلیارد دالری‌ برای تامین غذا تا پایان سال جاری برای این شمار از اتباع کشور شده است. حالا اگر افغانستان گلشن‌ روی زمین برای مردمان آن باشد و اقتصاد کشور روبراه، این نهاد چه نیاز دارد تا برای مردمان فلاکت زده‌ی ما دست گدایی به سوی این و آن دراز کند و جایگاه خود را برای مردم ما که به زعم طالبان در ناز و نعمت هستند، هزینه کند؟

همچنین بخوانید: ترس طالبان از فیسبوک

۵_ نکته‌ی دیگری که ادعای پوچ و دروغ رهبران طالب را ثابت می‌کند، روند کمک رسانی نهاد های جهانی و داخلی در کشور است. در طول دو سال دوران سلطه طالبان بر افغانستان، حدود ۴ میلیارد دالر به گونه غیر مستقیم ( از طریق موسسات و نهاد های کمک کننده) در قالب توزیع پول نقد، کمک های غذایی و کالا برای میلیون ها نفر توزیع شده است. به همین ترتیب حدود ۲.۵ میلیارد دالر‌ هم به گونه مستقیم در قالب بسته‌های ۴۰ و ۶۰ میلیون دالری‌ تحت عنوان کمک های بشری در اختیار گروه طالبان قرار گرفته است. حالا اگر سخن رهبران طالبان بر فرض درست باشد، آیا این برخلاف اصول اخلاقی و دینی نیست که این کمک ها به جای اینکه به مردمان رنج دیده کانگو، مالی، سومالی و ملت‌های که محتاج یک وعده غذا هستند برسد، به مردم افغانستان که به زعم طالبان در بهشت روی زمین زندگی می‌کنند، ارسال می‌شود. در حالیکه اگر ادعای طالبان را درست فرض کنیم، این گروه یا فقر را در کشور انکار می‌کند، یا برخلاف اصول انسانی و دینی کمک‌های جامعه جهانی را غصب، که در هر دو صورت کار و عمل شان خلاف شریعت و انسانیت است.

نوشته های مرتبط :