افغانستان؛ تلخی طعم عید در کام فقرا

دسته: تحلیل
نویسنده: تحریریه روایت
1402/04/06
4:26 ب.ظ
بازدید: 0

فردا در افغانستان عید قربان است. عید قربان یکی از دو عید اسلامی است که همه ساله به صورتِ بسیار باشکوه در افغانستان تجلیل می‌گردد.

در ایام عید مردم افغانستان با پوشیدن لباس‌های نو و تهیه سفره‌های عیدی به احوال‌پرسی همدیگر می‌روند و برای مدت سه روز خوشی و شادی می‌کنند.

اگرچه ایام عید در افغانستان ایام خوشی و جشن و شادی است، اما آن‌چه طعم عید را برای بسیاری از خانواده‌ها تلخ می‌سازد، بیداد فقر و تهی‌دستی در میان مردم ما است.

افغانستان کشوری است به شدت فقیر. آمارها نشان می‌دهد که متاسفانه میزان فقر در کشور ما در دو سال اخیر به شکل سرسام‌آوری افزایش یافته و به ۹۷ درصد رسیده است. گفته می‌شود همین اکنون در افغانستان نزدیک به ۲۵ میلیون انسان در زیر خط فقر زندگی می‌کنند.

آن‌هایی که در زیر خط فقر زندگی می‌کنند طبیعی است که نمی‌توانند در اعیاد و مناسبت‌های اسلامی برای اعضای خانواده‌ی خود لباس‌های نو تهیه کرده و سفره‌ی رنگارنگ پهن کنند. این باعث می‌شود که در روزهای عید آمار خشونت‌های خانوادگی در میان فقرا افزایش یابد و آن‌ها به جای این‌که ایام عید را با خوشی و سرور بگذرانند، اکثرا در اندوه و احساس حقارت سپری می‌کنند.

فقر چیزی است که طعم عید را در گلوی فقرا و تهی‌دستان تلخ می‌سازد. همین چند لحظه پیش گزارشی را خواندم مبنی بر این‌که مردی در قریه «مشگن خیل» ولسوالی بگرام ولایت پروان چهار فرزند پسر و دختر خودرا کشته و زخمی کرده‌است. این مرد راننده موترهای باربری بوده است. باشندگان محل گفته اند که فرزندان این مرد برای عید قربان لباس نو خواسته بودند؛ اما پدر به علت فقر و عدم توانایی تامین لباس فرزندانش به غضب آمده و بر فرزندان خود شلیک می‌کند.

همچنین بخوانید: پاملرنه: افغانستان تنها کشوری در جهان است که آموزش دختران و زنان در آن ممنوع شده است

این یک موردی از خشونت‌های خانوادگی است. اما در ایام عید صدها مورد از لت و کوب اعضای خانواده، به شمول خانم‌ها و اطفال، توسط مردان فقیر اتفاق می‌افتد که کم‌تر رسانه‌ای می‌شوند.

واقعیت این است که فقرا عید ندارند. عید فقرا روزی است که نانی در دسترخوان شان پیدا شود و توانایی تامین هزینه لباس فرزندان خود را داشته باشند.

در افغانستان متاسفانه حاکمیتی نیز وجود ندارد که به مشکلات اقتصادی مردم توجه کند. حکومت طالبان، وظیفه خود را امر بالمعروف می‌داند نه حل مشکلات اقتصادی شهروندان.

ملا حسن آخند سرپرست ریاست‌الوزرای طالبان گفته بود: «وظیفه دولت اسلامی تامین رزق و روزی مردم نیست؛ روزی‌دهنده خدا است.»

در پهلوی حکومت، متاسفانه ثروت‌مندان جامعه ما نیز فراموش کرده‌اند که یکی از مسوولیت‌های شان همکاری با فقرا است. وقتی در یک جامعه – از ثروت‌مندان شروع تا حکومت – هیچ کس خود را در برابر مردم فقیر مسوول و پاسخ‌گو نداند، طبیعی است که وضعیتِ فقرا بدتر خواهد شد و آمار فقر نیز بیش‌تر خواهد گردید

وقتی آمار فقر بیش‌تر شد، طبیعی است که آمار جرم و جرایم نیز افزایش می‌یابد. فقر یکی از بلایایی است که انسان را به هزار نوع بدبختی می اندازد و به ا نواع و اقسام انحرافات اخلاقی و اجتماعی مبتلا می سازد. بی جا نبوده است که پیامبر بزرگوار اسلام فرموده است که فقیری در به دیوار کافری است . انسان فقیر نه خود را می شناسد ونه خدایش را. نه به وطن می اندیشد و نه کرامت انسانی را پاس می دارد. بلکه همه دغدغه و فکر وهوشش به دنبال پیداکردن لقمه نانی برای سپری کردن شب و روز می باشد. این انسان می تواند به بهای به دست آوردن قوت لایموت، انسان دیگری را بکشد یا اختطاف کند و همچنین آماده است که به باندهای مافیایی و جاسوسی بپیوندد و در فعالیت های تخریبی سهیم گردد.

همچنین بخوانید: سفیر ایران در کابل: تحریم‌ها بر افغانستان مانع مبارزه با تروریزم و مواد مخدر می‌شود

نوشته های مرتبط :