امریکا و طالبان

دسته: تحلیل
نویسنده: تحریریه روایت
۱۴۰۲/۰۳/۱۶
۱۱:۰۲ ق٫ظ
بازدید: 6

قسمت دوم

در سال های ۲۰۰۹ و ۲۰۱۰ حملات طالبان از جنوب افغانستان که پایگاه سنتی جنگجویان طالب می باشد، به شمال و غرب افغانستان گسترش یافت. البته در همین سال ها و همزمان با کشته شدن اسامه بن لادن در ۲۰۱۱، و همچنین ترورهای زنجیره رهبران شمال که با کشتن عبدالرحمن سید خیلی، جنرال داوود، جنرال شاه جهان نوری و… که در سال ۲۰۱۱ شدت گرفته بود، این نظریه مطرح شد که دولت امریکا با توجه به ناکامی جنگ در افغانستان و نارضایتی افکار عامه در امریکا، در جستجوی راه خروج و هموار ساختن راه تفاهم با طالبان است. زیرا باراک اوباما هم در سال ۲۰۰۸ و هم در سال ۲۰۱۲ با وعده ختم جنگ، پیروز انتخابات ریاست جمهوری شد. در عین حال جنگ امریکا با طالبان فرسایشی شده و همچنین این جنگ بیشتر استخباراتی و نیابتی دنبال می شد که دوام آن با آن حالت به ضرر امریکا بود.

بنا امریکا متوجه سیاست اشتباه خود شده و در سال ۲۰۱۳ تصمیم به انتقال مسئولیت های امنیتی به نیروهای افغانستان را گرفته و همزمان با آن هم پیمان امنیتی ۱۰ ساله با افغانستان را در دستور کار قرار داد و همچنین در همین سال تعدادی زیادی از سران گروه طالب را از زندان های پاکستان و گوانتانامو برای حسن نیت و آغاز مذاکرات، آزاد کرد. در عین حال برای اشرف غنی چراغ سبز ریاست جمهوری را در سال ۲۰۱۴ نشان داد یعنی یک پروژه جدیدی چند وجهی را امریکا برای در دست نگه داشتن افغانستان آغاز کرد.

در داخل افغانستان نیاز بود تا اشرفی غنی برای مردم به عنوان زعیم آینده معرفی شود. از جای نامعلومی عنوان «متفکر دوم جهان» به اشرف غنی داده شد. بنابراین کار اشرف غنی از روند «انتقال مسئولیت های امنیتی» شروع شد که غنی با ریش و دستار و پیراهن وطنی مبتنی بر فرهنگ هر ولایت به تمام ولایات افغانستان رفته و به شکل نمادین مسئولیت امنیتی را از نیروهای خارجی گرفته و برعهده نیروهای افغان می گذاشت. همچنین از امریکا تشکر می کرد و به نوعی لابی گری… و هم برای خود در سال بعد کمپاین. با این وجود امریکا به تمام اهداف خود در حال دست یافتن تا ۲۰۲۱ بود.

همچنین بخوانید: داستان تراژیک دانشگاه در افغانستان تحت حاکمیت طالبان

با همه این موارد، افتتاح دفتر سیاسی طالبان در قطر در سال ۲۰۱۳ و روند انتقال مسئولیت های امنیتی از سوی امریکا، به نوعی چراغ سبز به طالبان برای واگذاری افغانستان بود. این پروژه با انتخاب اشرف غنی به عنوان رئیس جمهور تکمیل گردید. یعنی امریکایی ها هم حکومت افغانستان را تحت سلطه و اختیار گرفتند و هم با گروه طالبان ارتباط سیاسی برقرار کردند و هم زمینه ترور و از میان برداشتن سران جبهه شمال را که وزنه ی در موازنات سیاسی و نظامی داشتند بیشتر از سال های گذشته مساعد کردند.

بنا بعد از سال ۲۰۱۴ پروژه جدید امریکا عملا روند اجرایی و موفقیت را پیمود. در اولین مورد، پروژه اشرف غنی جواب داده و در اولین روز ریاست جمهوری، غنی پیمان ده ساله امنیتی با امریکا را که شامل دفاع از خاک و نظام افغانستان (جمهوریت) در مقابل گروه و کشورها تا ۲۰۲۴ بود بر عهده گرفت. یعنی خیال سیاسیون خام افغانستان برای وابستگی بیشتر و آویزان بودن به امریکا همچنان ادامه یافته و گرم باقی ماند. بعد هم پروژه گفتگوی صلح و دست کشیدن نیروهای امریکایی از جنگ با طالبان در حال اجرایی شدن قرار گرفت تا اینکه حتی در مواردی کمک های نیروهای های خارجی به طالبان در میدان های جنگ در سال های ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶ از سوی عده از نظامیان افغانستان مستند مطرح شد.

کشورهای منطقه که روابط مخفیانه با طالبان ایجاد کرده بودند، با افتتاح دفتر سیاسی طالبان در قطر در سال ۲۰۱۳ تا حدودی از قافله باز ماندند و پروژه این کشورها به شکست مواجه گردید. ولی بازهم اعتماد به نفس را از دست نداده و همچنان روابط پیدا و پنهان را با طالبان حفظ کردند و تا اینکه در بحبوحه ی تفاهم امریکا و طالبان تعدادی از کشورهای همسایه میزبان سران طالبان شدند. در حالیکه طالبان شدیدا نیاز به مشروعیت سیاسی داشتند، غرب و امریکا آگاهانه و کشورهای همسایه و منطقه هم از روی ناگزیری هر روز بیشتر به طالبان زمینه نمایش و ابراز نظر سیاسی را میدادند. تا اینکه مذاکرات در اواخر سال ۲۰۱۸ به گونه شوخی و جدی، به سرانجام رسیده و توافقنامه صلح امریکا با طالبان در اوایل سال بعد امضا شد.

همچنین بخوانید: وزارت امر به معروف و نهی از منکر طالبان ملاهای اخراج شده از پاکستان را محتسب تعیین می‌کند

اینجا بود که طالبان به عنوان یک گروه سیاسی با حقوق سیاسی حداقل ۵۰ درصدی در ساختار سیاست و اجتماع افغانستان از سوی امریکا به رسمیت شناخته شده و بالای مردم افغانستان دیکته شد.

نوشته های مرتبط :