شهوت دیده شدن با هزینه نفرت پراکنی علیه همسایگان؟

دسته: تحلیل
نویسنده: غلام‌رضا سادات
۱۴۰۲/۱۱/۱۰
۱:۰۲ ب٫ظ
بازدید: 15

پایگاه خبری تحلیلی روایت : در روز‌های پسین شماری از افرادی معلوم‌الحال و مجهول هدف که همواره شهوت دیدن شدن و مطرح‌شدن را داشته و دارند، پس از مدتی دوباره شروع به نفرت پراکنی علیه ایران نموده و مطالبی‌ را در صفحه شخصی و رسانه‌ها بیان کرده که به‌وضوح عدم درک آنان از شرایط را نشان می‌دهد. این افراد البته جدای از این‌که سواد سیاسی و رسانه‌ای ندارند، حتی از درک وضعیت جامعه نیز عاجزاند؛ زیرا اگر درک و شعور سیاسی وجود داشته باشد، حداقل کار این است که تمامی پازل‌ها را کنار هم قرار داده و با توجه به موضوعات مختلفی ازجمله حضور میلیون‌ها مهاجر در ایران و چالش‌های که در داخل افغانستان وجود دارد، این‌گونه نفرت پراکنی نمی‌کردند.

در روز‌های پسین شماری از افرادی معلوم‌الحال و مجهول هدف که همواره شهوت دیدن شدن و مطرح‌شدن را داشته و دارند، پس از مدتی دوباره شروع به نفرت پراکنی علیه ایران نموده و مطالبی‌ را در صفحه شخصی و رسانه‌ها بیان کرده که به‌وضوح عدم درک آنان از شرایط را نشان می‌دهد. این افراد البته جدای از این‌که سواد سیاسی و رسانه‌ای ندارند، حتی از درک وضعیت جامعه نیز عاجزاند؛ زیرا اگر درک و شعور سیاسی وجود داشته باشد، حداقل کار این است که تمامی پازل‌ها را کنار هم قرار داده و با توجه به موضوعات مختلفی ازجمله حضور میلیون‌ها مهاجر در ایران و چالش‌های که در داخل افغانستان وجود دارد، این‌گونه نفرت پراکنی نمی‌کردند.

بااین‌وجود، به نظر نویسنده دو مبحث و تحلیل مهم در قبال نفرت پراکنی‌های که علیه ایران از سوی افراد و شخصیت‌های مختلف در سال‌های پسین به‌ویژه دو سال اخیر صورت گرفته و می‌گیرد، وجود دارد:

اول اینکه در بیست سال گذشته با حضور امریکا و غرب در افغانستان، بسیاری از سیاسیون با توجه به زد و بندهای که با سفارت‌های غربی داشتند، برای نشان دادن حسن نیت به امریکا و غرب، مواضع ضد ایرانی را اتخاذ می‌کردند. به همین شکل در دو سال گذشته بعضی از کسانی که از قافله رفتن به غرب بازمانده‌اند؛ خود را به هر درودیواری می‌زنند تا به بهشت موعود (غرب) برسند. البته جالب ماجرا این است که بعضی از این افراد آن‌قدر درمانده و بی‌هدف هستند که تا دیروز برای ارزش‌های شرقی (ایرانی) گلو پاره می‌کردند و در مهمانی‌های سفارت‌های بلوک شرق حضور داشتند ولی امروز برای رسیدن به غرب تمامی همت شان را در مزمت‌ صاحب نعمت گذشته به کار بسته‌اند.

نکته دوم اما بسیاری از افرادی که در داخل افغانستان حضور دارند و به هر نحوی نتوانسته‌اند که به غرب پناهنده شوند، امروز برای خوش‌خدمتی به حاکمیت موجود و گرفتن موقف و مقام و مطرح‌شدن مضاعف هم که شده، تنها کاری که می‌توانند بکنند، نفرت پراکنی علیه ایران است؛ زیرا نفرت پراکنی علیه دیگر کشورها مانند پاکستان و غرب برای آنان هزینه سنگینی‌ دارد. بنابراین دیوار کوتاه‌تر از ایران که میلیون‌ها هم‌وطن ما را پناه داده است، پیدا نمی‌توانند. حالا این‌که این نفرت پراکنی چقدر آنان را به اهداف متزلزل‌شان نزدیک می‌کند بماند، ولی قطعا این موقف گیری‌ها ولو از جانب افراد رده چندم سیاسی افغانستان هم که باشد، برای هم‌وطنان ما هزینه دارد؛ زیرا فرض بر اینکه سکان‌داران حکومت ایران به اظهارات بی‌مایه افراد بی پایگاه افغانستان ارزش و اهمیت ندهند که نمی‌دهند، ولی امروز فضای مجازی و رسانه‌های جمعی دیوار حائل بین مردمان دو کشور را برداشته است و اظهارات سخیف افراد فرصت‌طلب به‌پای جمع کلان از افغانستانی‌ها نوشته ‌شده و فاصله بین دو ملت را بیشتر می‌کند.

نکته آخر اما آدم می‌ماند که به این‌گونه افرادی که نه پایگاه مردمی دارند و نه سواد سیاسی و رسانه و شعور اجتماعی که ضرر و نفع ملت را درک کند، چگونه تفهیم کند که این را درک کند که ایران فعلاً حداقل دو کار را مهم را برای مردم افغانستان انجام داده و در حال انجام است. اول اینکه برخلاف تمامی همسایگان افغانستان بیش از ۵ میلیون مهاجر پذیرفته و برای آنان که پس از سقوط جمهوریت به آن کشور رفتند، یک مدرک اقامت درون ولایتی و شهری داده است. حالا این‌که کمبودها و کاستی‌های فراوان وجود دارد، درست، ولی ایران مانند کشورهای آسیای میانه و اینکه حتی یک مهاجر را نپذیرد، رفتار نکرد. نکته دوم اما بااینکه بسیاری‌ها نقدهای جدی را در قبال تعامل ایران با طالبان ابراز می‌کنند، ولی به نظرم من همین‌که تا امروز طالبان از سوی کشورهای همسایه و منطقه به گونه رسمی به رسمیت شناخته نشده و سازوکارهای مختلف برای تحت‌فشار قرار دادن طالبان در منطقه برای احقاق حق فارسی‌زبان‌ها و شیعیان راه‌اندازی می‌شود، به‌صورت کلی نقش ایران برجسته است.

نوشته های مرتبط :