در همسایگی سازش کارآتر از غرور است

دسته: تحلیل
نویسنده: تحریریه روایت
1402/02/30
12:46 ب.ظ
بازدید: 0

به دنبالِ تنش آب میان ایران و طالبان، در مطبوعات دوطرف شاهد نوع تندگویی و تندروی علیه همدیگر هستیم و یکی دیگری را با بشکه زرد و آن دیگری با حمله نظامی تهدید می‌کند.

در این میان کاربران شبکه‌های اجتماعی نیز در دو کشور به ادبیاتِ ملی‌گرایانه متوسل شده و غرور ملی خود را به روی همدیگر می‌کشند.

افغانستان و ایران دو کشور همسایه، همزبان و هم‌فرهنگ‌اند. طالبان گروهی نیستند که همیشه در کشور ما حاکم باشند. حکومت این گروه به یک میان‌پرده‌‌ای می‌ماند که دیر یا زود تمام خواهد شد، اما آن‌چه مهم است این است که نباید مردمانِ دو کشور با همدیگر با ادبیاتِ ملی‌گرایانه صحبت کنند.

توسل به ادبیات آمیخته با غرور ملی در روابط همسایگی کارآ نیست. چنین ادبیاتی، تخم نفرت را میان ملت‌ها می‌کارد و جنگ را قطعی می‌سازد.

کسانی که رویدادهای جهانی را مطالعه کرده‌اند می‌دانند که یکی از دلایل عمده وقوع جنگ جهانی اول، مطالبه افتخار و غرور بود. انگلستان می‌گفت غرورم اجازه نمی‌دهد که به دفاع از متحد خود فرانسه وارد جنگ نشوم، صربستان می‌گفت غرورم اجازه نمی‌دهد که همه اولتیماتوم‌های اتریش را بپذیرم، روسیه می‌گفت غرورم اجازه نمی‌دهد از صربستانی که خواهان کمک از تزار شده است دفاع نکنم… و چنین بود که جنگ جهانی اول آغاز شد.

آن‌چه در روابط همسایگی خیلی با اهمیت است، توافق و سازش است. ما در چنین روابطی نباید دنبال مغلوب‌کردن همدیگر باشیم و به برد و باخت همدیگر فکر کنیم. در روابط همسایگی نباید بپرسیم که کی برد و کی باخت بلکه باید پرسید آیا خرد انسانی ما برنده شد یا احساسات ما. در روابط همسایگی باید اصل را بر سازش و توافق بگذاریم که در این اصل بُرد هر دوطرف است.

همچنین بخوانید: جدال آب؛ تاثیرات و عواقب آن بالای مهاجرین در ایران

من به عنوان یک افغانستانی از کاربران شبکه‌های اجتماعی در دوسوی مرز خواهش می‌کنم که فضا را خیلی مکدر و آلوده به نفرت نسازند و به این ملی‌گرایی‌های احمقانه نه بگویند. در دشنام‌دادن به همدیگر و شاخ و شانه‌کشیدن فضیلتی نیست، ما باید یاد بگیریم که به جای احساسات با زبان منطق و خرد با همدیگر گفتگو کنیم.