ضرورت همدلی شیعه و سنی و «نه» گفتن به گروه های تروریستی

دسته: تحلیل
نویسنده: تحریریه روایت
۱۴۰۲/۰۲/۱۹
۱۲:۵۸ ب٫ظ
بازدید: 2

متاسفانه کشور ما افغانستان بیش از چهل سال است که گرفتار بحران و جنگ و ویرانی و قتل و کشتار است؛ در طول چهل سال گذشته، سایه شوم جنگ و توحش بر مردم ما تحمیل گردیده و بر جغرافیای ما سایه افکنده و از اکثریت خانواده‌های ما قربانی گرفته است.

اما آنچه در بیست سال گذشته به ویژه در یک دهه‌ی اخیر اتفاق افتاده و در حال وقوع است این است که در این مدت، کتله و جمعیت مشخص مذهبی و قومی بویژه شیعیان بخشی از جامعه ی اهل سنت افغانستان در مکتب و مسجد و آموزشگاه و زایشگاه و مکان‌های دیگر هدف قرار گرفته‌ و قربانی شده‌اند که مصداق جنایت جنگی و اوج توحش و بربریت گروه‌های جنایتکار را نشان می‌دهد.

به یاد داریم که نخستین جرقه و حمله فرقه‌گرایانه برای ایجاد فتنه و نفاق و علیه اتحاد مردم ما (شیعه و اهل سنت) در محرم سال ۱۳۹۰ در زیارتگاه منسوب به حضرت ابوالفضل ع در کابل رقم خورد که طی آن شیعیان ولایت لوگر هدف قرار گرفته و ده‌ها تن شهید و زخمی گردیدند. بعد از این حمله، حملات مرگبار و ددمنشانه دشمنان اتحاد و همدلی مردم ادامه پیدا کرد و گروه‌های مشخص قومی به ویژه شیعیان اعم از هزاره و سادات و قزلباش و بیات، همچنین افراد و جریان های مشخصی از اهل سنت که دیدگاه اعتدالی داشتند و دارند، مورد هدف قرار گرفتند.

همه می‌دانیم که هدف حمله‌ی جنایت‌کارانه‌ی گروه‌های افراطی از یک طرف ایجاد فتنه و نفاق بوده و از سوی هم استراتژی سرکوب و نابودی است. در حالی که هزاره‌ها و شیعیان به عنوان کتله‌ی بزرگ قومی و مذهبی و بر اساس مذهب و شیعه بودن مورد حمله قرار گرفته و می‌گیرند؛ از آن طرف هم علمای اهل سنت و پیروان مذهب اعتدالی حنفی نیز بر مبنای تفکر و اندیشه‌های اعتدالی‌شان مورد هدف قرار می‌گیرند؛ بنابراین این قتل و کشتار از یک طرف فتنه‌ا‌ی بزرگ برای ایجاد شکاف و اتحاد است و از طرفی هم مصداق جنایت جنگی و نسل‌کشی پیروان یک مذهب و قوم که آن عبارت از هزاره‌ها و شیعیان و بخشی از جامعه اهل سنت کشور می‌باشد.

حمله به مکتب سیدالشهدا در غرب کابل در چند سال اخیر یکی از جنایت بارترین حملات در تاریخ افغانستان بود که دانش آموزان را هدف قرار داد. متاسفانه عمق این فاجعه به حدی عمیق و جانسوز است که نمی‌شود آن را در چند جمله و کلمه برای تسلی دل داغ‌دیده‌ی خانواده‌های شهدا و مجروحان و مردم افغانستان و آنان که درد و درک انسانی دارند بیان کرد. «وقتی دفترچه‌ای دختری را می‌بینی که در آن از آرزوهایش نوشته است، زمانی نتایج دانش‌آموزی را می‌بینی که همش ۱۰۰ و کامل است و به جسد دختر و پسری که از دوردست‌ترین و محروم‌ترین نقاط افغانستان برای آموزش آمده نگاه می‌کنی که قربانی جنایت و نسل‌کشی گردیده و همه در یک چشم بهم زدن پر پر شده‌اند، با دیدن این صحنه‌ها دل هر آدمی که به انسانیت می‌اندیشد آتش می‌گیرد».
حملات جنایت بار علیه گروه های قومی و مذهبی را می توان به گونه ی با نسل کشی (سن بار تلمی) تشبیه کرد. «در ۱۵۷۲ میلادی شارل نهم شاه وقت فرانسه و به توصيه مادرش، كاترين دو مديسي، هزاران پروتستان اعم از زنان و مردان را وحشیانه سر بريد. البته این قتل عام فقط یک روز بود؛ ولی در افغانستان سال هاست این روند به گونه های مختلف ادامه دارد. یک زمانی طالبان مستقیم مسئول سربریدن «تبسم ها و گلو بریدن های کنار جاده ی و فاجعه ها بود و مسئولیت می گرفت»، اما اکنون این جنایت ها را داعش و جندالله و گروه جنگوی و ده ها گروه تروریستی دیگر بهر عهده می گیرد.

جنایات مانند حمله به مکتب سیدالشهدا نه تنها حمله به دانش‌آموزان هزاره‌ و شیعیان که حمله به دانایی و آگاهی و تلاش برای برهم زدن اتحاد شیعه و سنی بود. وحدت امروز خیلی مهم و قابل توجه است. تروریست ها اگر هزاره‌ و شیعه‌ای بخاطر ملیت و مذهبش قربانی می‌کند و برادر سنی ما با او ابراز همدردی می‌کند، این می‌تواند تسلای دل و مایه‌ی وحدت و پیام محکم «نه» گفتن به گروه‌های افراطی و تروریستی باشد. البته روزی خواهد رسید که شیعه و سنی باهم در افغانستان نه تنها پاسخ جنایات دو دهه ی پسین گروه های تروریستی به شمول طالب و داعش و… خواهند داد.

نوشته های مرتبط :