پایان نشست دوحه؛ تصمیم‌گیری برای مردم افغانستان پشت درهای بسته؟

دسته: تحلیل
نویسنده: تحریریه روایت
1402/02/14
11:52 ق.ظ
بازدید: 2

نشست دوحه بدون اینکه آجندا و نتیجه و گفتگوهای پشت پرده و قطعی این نشست مشخص شود، پایان یافت. در پایان این نشست برخلاف انتظار مردم افغانستان، دبیرکل سازمان ملل به گونه مبهم هم از تعامل با طالبان سخن گفته و هم بر ادامه فعالیت این سازمان در افغانستان حتی بدون حضور کارمندان زن این سازمان و ممناعت طالبان از کار و آموزش تمام زنان در افغانستان که دارد عملی می شود، تاکید کرد.

البته پر واضح بود که این نشست از سوی تعدادی از کشورها از جمله پاکستان و چین که با طالبان همسویی دارند، و امریکا که رابطه پنهانی دارد و هزینه ایاب و ذهاب طالبان را پرداخت می کند، به نفع این گروه رقم بخورد ومصادره شود؛ ولی تا این حد کرنش و واماندگی سازمانی به نام ملل متحد که به عنوان بزرگترین مرجع بی‌طرف در مناسبات جهان و گروهای درگیر بحران در سطح جهان مطرح می باشد، و این که دبیر این سازمان با توجه به موقف و مسئولیت باید مواضع بی طرف و انسانی و بشری داشته باشد، که نداشت، قابل تصور نبود.

دبیرکل سازمان ملل در پایان این نشست به گونه واضح و آشکار از بسیاری موارد و مفادهای حقوق بشری و انسانی که خود همین سازمان برای کشورها ترتیب و القا نموده، عدول کرد. دبیرکل این سازمان با تاکید بر تعامل با طالبان به عنوان حاکمیت، بدون توجه به خواسته‌ی مردم افغانستان مبنی بر حق کار، آزادی، انتخاب و … در واقع پا روی گلوی نیمه جان مردم افغانستان گذاشته و گامی برای مشروعیت‌بخشی گروه طالبان برداشت؛ که این رفتار و موضع‌گیری با هیچ یک از قوانین بین المللی، عرفی و حداقل مصوبات و منشورهای خود این سازمان مطابقت ندارد.

همچنین بخوانید: انفعال خطرناک‌تر از توطئه بیرونی است

گوترش با اعلام ادامه کار این سازمان بدون کارمندان زن در افغانستان، آبی سردی بر نیمی از پیکر جامعه افغانستان (زنان) ریخت. وی با بی توجهی تام، تمام زنان افغانستان را که در دو سال گذشته از درس و تعلیم و تحصیل و کار و آزادی محروم شده اند و بعضا هم در جاده‌های کابل و هرات و مزار شعار (نان، کار، آزادی) سر می دهند و خواستار حقوق اولیه شان می باشند؛ کاملا نادیده گرفت.

دبیرکل سازمان ملل همچنین هیچ صدای مخالف طالبان را نشنید. وی هرچند با گفتن این جمله که «بحث مشروعیت و شناخت طالبان در دستور این نشست نبود»، خواست که به نوعی بی طرفی این سازمان را وانمود کند، ولی بیشتر مردم افغانستان این قدر درک و شعور دارند که بفهمند جهان و اکثر کشورهایی که از گردانندگان اصلی سازمان ملل هستند، به خاطر منافع اقتصادی و بازی سیاست‌های کثیف شان، صدای آنان را نمی شنوند. حالا صدای مخالفان سیاسی طالبان و آنانی که در کنار آزادی و عدالت خواستار چوکی و سهم قدرت هستند بماند سرجایش، اما در این میان حقوق اولیه مردم هم نادیده گرفته شده و می‌شود.

بدون شک تفکر آزادی خواهانه و عدالت محور، ( افرادی که خواستار حق رأی، انتخاب و آزادی) هستند، بدون اغراق و مبالغه اکثریت مطلق مردم افغانستان هستند؛ بنابراین سازمان ملل که همیشه شعارش آزادی، برابری و حق کار و انتخاب و … بوده، به کدام حق و مبتنی بر کدام قانون به جای مردم افغانستان تصمیم می‌گیرد و برای طالبان مشروعیت می بخشد؟

نوشته های مرتبط :