جان باختن سه خلبان ارتش پیشین افغانستان در امریکا و روایت دردناک فرار مغزها

دسته: تحلیل
نویسنده: ضیا ضیایی
1402/09/28
11:36 ق.ظ
بازدید: 20

پایگاه خبری تحلیلی روایت : با این وجود اما روایت دردناک جان باختن این سه خلبان نخبه کشور گویایی قصه دردناک است. زیرا در سال های گذشته افعانستان صدها و بلکه هزاران نخبه و جوان تحصیل کرده را که می توانستند نقش مثبت را در پیشرفت کشور ایفا کنند، در دریا و دشت‌ها از دست داده است. اگر حساب کنیم که چه تعداد خبرنگار، پزشک، تحصیل کرده و جوانان مبتکر در مرز ترکیه و ایران و کشورهای بالکان و دریای مدیترانه و برای فرار از جنگ و خشونت جان های شان را از دست داده اند، مطمئنا به آماری فاجعه باری می رسیم.

روز گذشته خبر جان باختن سه خلبان ارتش پیشین افغانستان که پس از سلطه طالبان به امریکا پناهنده شده بودند، منتشر شد. این خبر مانند بسیاری از اخبار تراژیدی ناگوار برای بسیار مردم افغانستان ناراحت کننده بود. با این حال اما جان باختن این سه خلبان نخبه کشور که در امریکا اتفاق افتاد گویای روایت دردناک جریان تاریخ خیانت افغانستان و فرار مغزها حداقل در دو سال پسین است.

در حالیکه این سه تن باید در افغانستان می بود و برای کشور مصدر خدمت می‌شدند، اما در اثر با خیانت یک جماعت معامله‌گر و سلطه یک گروه دگم‌اندیشانه در کشور، مجبور شدند از افغانستان مهاجرت کنند و زندگی را در یک کشور بیگانه و به دور از اقوام و دوستان از نو آغاز کنند. شاید اگر قصه خیانت معامله گران و جنایت تروریستان نمی بود، سرنوشت نخبگان ما این گونه نبود و نمی شد.

با این وجود اما روایت دردناک جان باختن این سه خلبان نخبه کشور گویایی قصه دردناک است. زیرا در سال های گذشته افعانستان صدها و بلکه هزاران نخبه و جوان تحصیل کرده را که می توانستند نقش مثبت را در پیشرفت کشور ایفا کنند، در دریا و دشت‌ها از دست داده است. اگر حساب کنیم که چه تعداد خبرنگار، پزشک، تحصیل کرده و جوانان مبتکر در مرز ترکیه و ایران و کشورهای بالکان و دریای مدیترانه و برای فرار از جنگ و خشونت جان های شان را از دست داده اند، مطمئنا به آماری فاجعه باری می رسیم.

با این حال و اینک همه می‌دانیم قطعا مرگ حق است و هیچ راهی فراری از آن نیست و مطابق وعده خداوند که اگر کسی بین آهن فولادین هم باشد، مرگ او را در می یابد، ولی قطعا بضعی مواقع بعضی جاها و زمان‌های است که ریسک رفتن به آن و به قول با پای خود به چوبه دار رفتن است. اگر در کشور خیانت و معامله و تبعیض و ستم نمی بود و نباشد، اگر تکفیر و تروریسم دست از سر مردم و نخبگان و اقشار ما بردارد، اگر آزادی ها وجود داشته باشد، اگر به عقاید احترام گذاشته شود، اگر زمینه رشد و پیشرفت باشد و در نهایت حتی اگر زمینه زندگی و حیات باشد قطعا بسیاری دوست ندارند که ریسک بلند مهاجرت و زندگی دوباره از نو شروع کردن و وطن دیگران را برای زندگی تنهایی ترجیح دهد و مظلومانه و در غربت زندگی کند و بمیرد و کفن و دفن شود.

همچنین بخوانید: کشت کوکنار در افغانستان در سال روان میلادی ۹۵ درصد کاهش یافته‌است

نوشته های مرتبط :