به زنان و دختران افغانستان؛ شرمنده ایم!

دسته: پرونده ویژه وضعیت زنان در افغانستان, تحلیل
نویسنده: غلام رضا سادات
1402/09/19
11:28 ق.ظ
بازدید: 33

پایگاه خبری تحلیلی روایت : امیدواریم این محرومیت تداوم نداشته باشد و سال آینده حداقل دختران اجازه تعلیم و تحصیل را داشته باشند. با این حال اگر خوش بین باشیم و اینکه سال آینده دختران بتوانند به مکتب بروند، ولی این سه سال محرومیت به همان میزان که به دختران وطن ضربه زده و آنان را سرخورده و مایوس کرده؛ ده برابر برای جامعه و کشور زیان وارد کرده است. اگر شعور انسانی می بود به این فکر می شد که در این سه سال و با اجازه دادن تحصیل و تعلیم دختران هزاران معلم، داکتر، نرس، روان شناس تحصیل کرده دیگر هر یک می توانستند باری از دوش جامعه بردارند و کمکی به بهبود شرایط بکنند، تقدیم جامعه می شد. اما گروه حاکم متاسفانه از فرصت و نعمت خدمت و پیشرفت تمامی کشور را محروم کرد.

عکسی که گفته میشود مربوط به خداحافظی اشک آلود دخترانی است که صنف ششم را به پایان رسانده اند و دیگر اجازه ادامه آموزش و تعلیم ندارند، در چند روز گذشته در فضای مجازی دست بدست می‌شود. در تصویر دیده می شود که دختران قد و نیم قد که امیدی به ادامه تعلیم و درس خواندن ندارند، باهم دردمندانه خداحافظی می کنند. هرچند بیشترین واکنش‌ها به این تصاویر احساسی و از نوع انسانی گرایانه‌، قابل تقدیر بوده است، ولی همین تصویر فارغ از نگاه احساسی، آن در بعد مهم تر، از چند نظر قابل توجه و تبیین است:

اول: سه سال می شود از توقف تحصیل دختران در اداره طالبان گذشته است. حالا فرض کنیم که در سال تحصیلی آینده، این گروه به دختران اجازه تحصیل بدهد آیا دختری که سه سال از مدرسه و مکتب دور بوده و از یک دختر ۱۲ ساله به یک دختر ۱۶ ساله تبدیل شده، می‌تواند بار دیگر پشت میز مدرسه و در کنار دختری ۱۲ ساله بنشیند؟ آیا احساس سرخوردگی و حقارت نخواهد کرد؟

دوم: هرچند که طالبان با توجه به موضع گیری شدید سیاسی و گروگانگیری که انجام شده، راضی نخواهند شد که به زودی و آسانی دروازه مکاتب را به روی دختران باز کنند، اما حتی اگر این کار را هم بکنند، باز هم آسیبی که از نگاه روانی و روحی به بخشی بزرگی از دختران این سرزمین وارد شده، قابل جبران است؟ چه تعداد دختران برای همیشه قید تحصیل و تعلیم زده باشند!؟ جواب این خیانت بزرگ را چه کسی و چگونه خواهند داد؟

همچنین بخوانید: سرزمین‌های اشغالی

سوم: زنان، نیمی از جامعه‌ را تشکیل داده و نیمی دیگر آن‌ را به دنیا آورده و تربیت می‌کنند. زنان تعلیم یافته و اهل کتاب و قلم، فرزندانی را تربیه کرده و به جامعه تقدیم می‌کنند که موجب پیشرفت و ترقی آن جامعه می‌شوند. محروم کردن زنان از علم و دانش، قدمی به سوی یک آینده‌ی مبهم و عاری از نسلی تربیت‌یافته خواهد بود. به جوامع و تاریخ انسان‌ها اگر نگاه کنیم با استثناهای که وجود دارد، اما تفاوت عمیق بین مادر باسواد و بیسواد وجود دارد.

چهارم: با اذعان بر اینکه تعلیم حق مسلم هر انسان است؛ بسته ماندن مکاتب به روی دختران جفا در حق مردم و اسلام است. اگر وجدانی انسانی و اسلامی باشد، چرا ۵۰ درصد اجتماع از این حق اساسی محروم شوند؟ درد آور تر از آن این است که این محرومیت در قالب فتاوای اسلامی صورت می گیرد. اسلامی که تعلیم و تحصیل زن و مرد را فرض دانسته است. ای کاش این هزینه از جیب اسلام صورت نمی گرفت تا حداقل بیشتر از این اسلام دین اختناق و آدم کش و زن ستیز معرفی نمی شد به عالم.

پنجم: حاکمیت طالبان از آوان‌ مذاکرات دوحه و بعد هم در نشست‌های منطقوی‌ و بین المللی تعهد کرده بودند تا جلو درس و تعلیم دختران و پسران را نگیرند. اما پس از تصرف ارگ و استحکام قدرت به این وعده ها حالا به هر دلیلی پشت کردند. البته با توجه به استدلال اشتباه طالبان و هزینه کردن از نام دین، بسیاری ها به اساس اسلام بی باور شده اند. حالا به تعهدات که وعده داده بودند و عمل نکردند، بماند.

همچنین بخوانید: مقام‌های پیشین واشنگتن به پاکستان: افغانان متقاضی ویزای ویژه امریکا را اخراج نکنید

ششم: امیدواریم این محرومیت تداوم نداشته باشد و سال آینده حداقل دختران اجازه تعلیم و تحصیل را داشته باشند. با این حال اگر خوش بین باشیم و اینکه سال آینده دختران بتوانند به مکتب بروند، ولی این سه سال محرومیت به همان میزان که به دختران وطن ضربه زده و آنان را سرخورده و مایوس کرده؛ ده برابر برای جامعه و کشور زیان وارد کرده است. اگر شعور انسانی می بود به این فکر می شد که در این سه سال و با اجازه دادن تحصیل و تعلیم دختران هزاران معلم، داکتر، نرس، روان شناس تحصیل کرده دیگر هر یک می توانستند باری از دوش جامعه بردارند و کمکی به بهبود شرایط بکنند، تقدیم جامعه می شد. اما گروه حاکم متاسفانه از فرصت و نعمت خدمت و پیشرفت تمامی کشور را محروم کرد.

هفتم: در این شرایط سخت و ناامید کننده، می‌دانیم که زندگی و مبارزه دختران وطن بیشتر از هر قشر و گروهی دیگر چالش‌های فراوانی را به همراه دارد و سخت است. اما باید بدانند که دختران تاریخ سخت تر از این، شرایط را پشت سر گذاشته اند. شجاعت، استقامت و اراده‌ی زنان در برابر مشکلات و محدودیت‌ها، همواره الگو بوده و خواهد بود. از این شرایط هم بدون شک دیر یا زود زنان و دختران کشور عبور خواهند کرد.

هشتم: به دختران وطن؛ شما حق دارید به آرزوها و رویاهای‌تان فکر کنید. شما حق دارید با این همه بی مهری و سخت گیری و رفتار زن‌ستیزانه به مردان جامعه بدبین باشید. شما حق دارید که از زمان و شرایط شکوه کنید. شما حق دارید به مردان خرده بگیرید. شما حق دارید به هیچ کسی اعتماد نکنید. شما حق دارید… با این همه سختی و بدرفتاری که در تاریخ بشر با شما شده و ادامه دارد، همه را نفرین کنید. شما حق به جانب هستید.
ما شرمنده همه خوبی های شما هستیم!

همچنین بخوانید: استبداد به مثابه ضدفرهنگ؛ چرا «زنده‌ی خوب» نداریم؟

نوشته های مرتبط :